Azaroak 25, emakumeonganako indarkeriaren kontrako nazioarteko eguna. Hitzez, argazkiz, deklarazio instituzionalez, kartelez, txapez, puntu morez, izenez, zenbakiz... betetzen zaizkigu kaleak egunaren jiran. Eta gero? Isiltasuna. Hildako bat dagoenean edo eraso “larriren” bat gertatzen denean soilik apurtzen den isiltasuna.

Baina indarkeria sexista pairatzen dugun gorputzok nahikoa dela aldarrikatu dugu behin baino gehiagotan, eta horretarako kalera atera gara, performanceak egin ditugu, biluztu gara eta jantzi. Jantzi ditugu pelukak eta buru-berokiak. Hildako emakumeak irudikatu ditugu lurrean, edo eltzeak hartuta soinua ateratzen ibili gara. Eskoletara joan gara hezkidetza ikastaroak ematera, maitasun erromantikoa behatzez seinalatu dugu eta gure buruak aztertzen eta lantzen aritu gara, batzuetan negarrez eta besteetan barrez (bai... zenbat barre egin dugun barruan dugun Pantoja ateratzerakoan). Milaka modutan egin diogu aurre matxismoari, milaka modutan heltzen delako gure bizitzetara.

Baina gurea al da aldaketaren ardura? Erasotzen gaituztenoi dagokigu gizartea mugiaraztea? Ardurak konpartitu eta banatzen hasteko garaia da. Hitzetatik ekintzetara pasa gaitezen, bada garaia.