Literaturak lagundu dezake gatazka gainditzen?

Juanjo Olasagarre: Literatura konprometitua deituak balio badu gizartea aldatzeko, “literaturak laguntzen ahal du gatazka gainditzen?” galde dezakegu. Neurri batean, bai. Alegia, errealitatea islatzeko edo sinbolizatzeko balio duen neurrian, literaturak gatazka islatu edo sinbolizatu dezake. Hala ere, politikak [politikariak] gainditu behar du gatazka. Eta nire susmoa da –krisi garaian gaudelako edo ETAren bukaera gertatu zen bezala gertu delako–, ez ote zaien hori eskatzen ari beste izate edo entitate batzuei. Bakea edota “trauma” delakoa antzezteko, politikari eskatu beharko litzaiokeen hainbat gauza literaturari eskatzen ari ote zaion zalantza daukat. Trauma antzeztea aipatu dut. Hori da gakoa, niretzat. Nik Hego Afrikan ikasi nuen gatazkaren gainditzea, traumaren gainditzea, hein batean antzeztu behar dela. Antzezpen horretan literaturak badu zeresana, baina konponbidea ez da literaturarena, arazoaren konponbidea politikarena da.

Iratxe Retolaza: Literatura errealitateari aurre egiteko espazio aproposa izan daiteke, neurri batean. Hau da, besteen esperientzien berri izateko, eta besteen lekuan jartzeko. Literatura gogoeta egiteko lekua da. Baina horretarako ez da nahikoa literatura, oso garrantzitsua da testua nola sozializatzen den, eta uneon euskal literaturaren testuak sozializatzean egiten diren gogoetak eta irakurketak –testu literarioen interpretazio asko– instituzioen eta alderdi politikoen logikatik egiten da. Hori oso arriskutsua da. Hau da, egon daitezkeen dikotomiak –esparru politikoaren hizkuntza kodeak eta abar– hausteko aukerak erabiltzen ditugu testu literarioan. Literaturak gaia sozializatzeko ematen dituen aukerak hausten dira modu horretara. Nobela batean ETAko kidea agertu, eta ondorioz ETAren alde edo kontra izan behar duzu. Nobela horretan beste gai asko daude. Hau da, esparru politikoaren diskurtsoak jaten ditu neurri batean literaturak –eta kulturak oro har– sor ditzakeen beste harremanak, beste kode eta dinamika batzuk.

Mikel Ayerbe. Duela hamar urte, beharbada, ez zen “Literaturak lagundu dezake gatazka gainditzen?” galdera planteatzen. Orduan, “lagundu lezake ulertzen” galdetzen zen agian. Beraz, literaturak politikak edo kazetaritzak ekartzen ez duen beste zerbait ekar dekaze? Bai. Literaturak ahalbidetzen du gai batzuk jorratzea, ideologikoki bat ez datozen pertsonaiak sartuz jokoan, eta hartara, imajinatzen ez dituzun pertsonaiak edo gaiak topatzea. Kontua galderak eragitea eta ondorioak ateratzea da. Nik egun baikorretan Iban Zalduak Ese idioma raro y poderoso saiakeran esaten duenarekin bat egiten dut. Hau da, lagundu egiten du, dosi homeopatikoetan bada ere. Gero, komeni da hau gogoratzea: gatazkari buruzko 70eko gizartearen ikuspegia eta egungoa ez dira berdinak, eta gatazkaren isla 80ko, 90eko eta 2000ko literaturan ere ez.

Tódorovek “kultura heldu batek gatazka garaian gertatutakoa azal dezake, baina betiere ikuspuntu gizatiar batetik” dio.

I. Retolaza: Ayerbek esandakoaren harian, aro baten amaieran gaude, baina bakoitzak gatazka modu ezberdinean bizi du, eta amaiera ere bakoitzak modu ezberdinez bizi du. Tódorov-en aipua hizpide: ez zait iruditu “hitzarmena” lortzeko zorian gaudenik. Literaturak lagundu dezake, baina euskal literaturaren barruan dauden komunitateak, gatazkan inplikatuak daudenak, gutxi batzuk baino ez dira. Literaturaren eragina urria da, eta gainera, norabide bakarrean gertatzen da. Itzultzen den neurrian eragin leku bat du, baina itzultzen ez bada? Adibidez, 1936ko gerrari buruzko nobelak: frankistak eta komunistak elkar ulertzen zuten kode batean aritzen ziren, eta elkarri eragiten zioten literatur sistema batean. Gaur egun, euskal literaturan sortzen ditugun testuek soilik eragiten dute gatazkan dauden komunitateetako alde batean.

J. Olasagarre: Alegia, esaterako, Madrilgo biktima bati ez dio eragiten. Gerra zibilaren ondoren, oroimenari buruz ari naiz orain, subjektu berri bat sortu zen. Frankismoak bere jatorria legitimatu zuen bere literaturaren bidez. Orduan, nolabait, gauzak egiteko modua legitimatu zen Francok irabazi zuelako. Hemen ez da hori gertatu, eta ez da gertatuko alde batek ez duelako bestea gainditu. Badirudi impasse egoeran gaudela. Ez dakigu nola gaindituko den egoera politikoa. Integratuko al da gatazkaren alde bat dagoen status quoan? Nire ustez, ez da subjektu politiko berri bat sortuko, irentsia geratuko da. Ez dago adostasunik. Nik ulertzen dut zuk diozuna [Retolazari], baina alde batena soilik kontatzen bada, beste batzuei ez zaie hori interesatzen. Beharbada gure literaturan gutxitan agertzen da ETAren biktima, bizkartzainak daramatzatenenak.

I. Retolaza: Ez naiz horren ados horrekin.

M. Ayerbe: Garaiak aldatzen doaz. Egun ETAz hitz egitea askoz errazagoa da duela hamabost urte baino. Hori aldatzen ari den seinalea literaturan ageri da. 70eko nobeletan, gehienbat, pertsona bat borroka armatuan inplikatu izanaren justifikazio etiko eta morala agertzen zen. Aldiz, literatura garatuz joan den heinean, biktimen esparrua aldatzen joan da. 90etik aurrera, gaietako bat ez da biktimarena, borreroaren rola agertzen da gehiago. Ezin dugu ahaztu espainolez idatzi den literatura ere, horiek gehiago arduratu dira –gurean hutsune izan den neurrian– ETAkideaz. ETAkidearen irudia gehiago karikarizatu da liburu espainoletan euskaldunetan baino.

I. Retolaza: Nola gerta. Jokin Muñozen Bizia lon, ETAkidearen karikaturizazioa badago.

J. Olasagarre: Ez dut uste karikaturizazioa denik. Gatazkak subjektu traumatikoa sortu du, eta neurri batean subjektu hori narratzen da. Carlos (Atxagaren Gizona bere bakardadean) tipo hautsi bat da. Muñozen Bizia loko azken ipuinean, nolabait, badirudi errealismoa ez dela nahikoa narratzeko, beraz, badago desegokitze bat, deslokalizatze bat trauma kontatzeko. Barrutia, T nobelako protagonista (nire nobelaz ari naiz eta barka) halakoxea da. Beste gauza bat da nobela onak diren edo ez. Muñozen pertsonaia exageratua dela? Zentzu horretan, gatazkak sortu du pertsonaia ero bat. Ohar bat: Barrutia ez da ETAko militantea.

M. Ayerbe: Salbuespena da. Euskal literaturan gehien landu dena trasuntoa da. ETAko militantearen nondik norakoa kontatzeko modua, Exkixutik hasita [Txillardegiren nobela]. Nik espainol literatura aipatzean, adibidez, El Lobo pertsonaiaren bidez, espainola kontsumoko artera hurbiltzen dela esan nahi dut. Horiek nituen gogoan karikaturizazioa aipatzean. Batetik euskaldun ez-jakina dago, eta bestetik konbikzio oso argiak dituena. Euskal idazleek horren motibazioak bilatzen dituzte. ETAkidea erabakiak hartzerakoan zalantzan dago. Soinujolearen semeako protagonista [Atxagaren nobelako Joseba] ETAn sartzeko erabakian eromen puntu bat dago, inork ez daki zergatik erabakitzen duen. Hori nobela askotan dago.

I. Retolaza: Horregatik, euskal gatazkaz hitz egitean, ETAkideak bakarrik aipatzen ote diren nago. ETAren biktimaren ahots hori eta ETAkideak askotan agertzen dira mamu bat dagoelako. Pertsonaia kolektiboa da, komunitate baten isla, eromen puntua duena. Gaur bilakaera baten kontaketa ageri da (A. Lertxundiren Etxeko hautsan) eta (I. Bordaren Boga bogan) pertsonaiak gizatiarragoak dira, baina oso estigmatizatuak daude, komunitatea homogeneoa balitz bezala, komunitate hori ezker abertzalea balitz bezala. Martutenen [Saizarbitoriaren nobela] askotan agertzen da. Familia baten posizioa balitz bezala, batzuetan iruditzen zait pertsonaia kolektiboa sortu dela hau adierazteko: ezker abertzalea berdin ETA. Euskal nobelak esparru politikoaren diskurtsotik eginak ote diren nago. Eroarena bat-batean agertzen da, testuinguru batetik aterako balitz bezala, baina, badirudi subjektu hori ez dela erabakia hartzen duena.

M. Ayerbe: Justifikazio bat bilatzen da. ETAn sartzeko aitaren parte-hartzea kontatu behar da nolabait. Soinujolearen semean ez da kontatzen ETAkideak noiz hartu duen erabakia. Baina Soinujolearen semearen aldean, Muñozen Antzararen bidean nobelan badago subjektuaren bilakaera; Martutenen ere bai. Juliaren bilakaera ageri da, eta gero urruntzen da, badago garapen bat.

I. Retolaza: Baina bi posibilitate daude hor: gaitzesten dut edo miresten dut. Dikotomia horretan, orokorrean, pertsonaiena da jarrera. Ero hitza erruz agertzen da. Gauza bat da imajinario kolektiboan nola irudikatzen diren eta beste bat bizipen pertsonala. Gauza bat da eroaren irudia eta miresmena, eta beste bat gaitzespena, eta tartean, gizarteko oposizio guztia.

J. Olasagarre: 90era arte abertzaletasunaren inguruko pertsonaiak ageri dira batez ere euskal literaturan, borroka armatua eta atentatuak. Gero beste bilakaera bat dago. Hau da, euskaraz idazte hutsagatik abertzaleak izatea dagokigula dioen ikuspuntua. Euskal literaturan horren aldeko justifikazioa –edo kontrakoa– ageri da, mundu abertzalearen ikuspuntu hori erabat arbuiatu gabe. Zerbait gaizki dagoela esateko ez ohiko bideetatik jotzen da. Gero, alde batekoei bere aldeko pertsonaia karikatura iruditzen zaie eta alderantziz.

M. Ayerbe: Askotan jotzen da gertaera handietara: “ETAn sartu nintzen motibazio honengatik”. Etxeko hautsan ez dut aurkitu hori. Zergatik eman zion laguntza hori. [Protagonistak] Miresmena dauka neskarengatik, baina ez da maitemina. Aitaren kontra egiten du, baina ez dago haserrealdirik. Orduan, zergatik? Garai hartan hori egitea espero zitekeelako? Uxue Apaolazaren Mea culpan alde hori askoz sintzeroagoa egin zait. Gatazkaren lekukotasunak gehiago ageri dira parte-hartzaileak baino. Horrek erru sentsazio bat sortzen dio protagonistari, hori gaitzestera eramaten duena. Gogoeta pila egiten du. Nobela ez zait borobila iruditzen, gakoren bat falta zaio, baina gogoetak sintzeroak dira. Hau da, zein neurritan da posible hori egitea, saiakera, kronika edo autobiografia izan gabe? Nobela batean elementu horiek zail baitira uztartzen.

I. Retolaza: Nobela horretan pertsonaiak zergatik sentitzen duen erredun sentimendua ageri da. Gure literaturan egin den gauza asko, 80ko hamarkadaren ikuspegitik egin da, gure belaunaldian ez da pentsamendu hegemonikorik izan, gurean pentsamendua ilegalizatua egon da.

J. Olasagarre: Ez, Retolaza. Ni ez naiz pentsamendu ilegalizatuaz edo hegemonikoaz ari. Nobela idazten baduzu euskaraz, berez, abertzalea zareneko marka azpimarratu nahi izan dut. Hortik ateratzeko “ni ez naiz hori, ni hau naiz” esan behar duzu. 80ko edo 90ekoa? Horrek ez du esan nahi kalean pentsamendu hegemonikoa hori denik, baina euskaraz egiten zen –ez naiz ausartzen egiten dela esaten, ordukoa baita– ekoizpen kultural nagusian horrek neurri batean mugatu du zer eta nola kontatu nahi izan duzun.

I. Retolaza: Nik 80ko hamarkadako memoria ez dut zuk [Olasagarreri] bezala bizi, beste modu batez jaso dut. Nik Atxaga kanpora ateratzen denetik bizi izan dut, legitimitatea hartzen duenetik. Ur Apalategiri galdetu zioten Galizian: “Beraz, zure hitzaldiaren arabera euskal idazlea eta kanonikoa izateko ez-abertzalea izan behar duzu?”. Erantzuna: “Bada, bai, hala da”. Galegoek arraro ikusten zuten hori 80ko hamarkadan.

Jarrai dezagun trauma delakoa hizpide. Literaturak goxatu ahal du trauma, bederen?

J. Olasagarre: Subjektu traumatikoa aspaldi agertu da euskal literaturan. Traumak zer adierazten du? Zuk egoera bizi zenuela, egoera hori bat-batean hautsi dela eta zuk subjektu izateari utzi diozula. Zuk zenituen baldintzak hautsi dira, pasatu behar duzu halako pasaia bat, eta beharbada, sortuko zara beste subjektu bat bezala. Subjektu indartsua baldin bazara aurreko guztia gaindituko duzu, baina bestela hor segituko duzu, makal. Hori da biktimei gertatzen zaiena. Hainbat pertsonaiari ere literaturan geratzen zaie, pasaia bat da, ateratzen dira beste modu batez. Niri traumaren kontu honetan interesatzen zait, bai irakurketa politikoa bai literarioa. Politikoaren kasuan, badirudi trauma bukatu dela oso modu traumatikoan, sozialki ez dagoela sendabiderik. Hego Afrikan trauma irudikatzen zen astero, telesaio bat zegoen, eta berauetan epaiketa berezi bat egiten zen, han norberak kontatzen zuen zer egina zuen. Hau da, hori hemen ez da lantzen ari. Interes partikularrengatik, krisia dela eta, dirurik ez dagoelako.

M. Ayerbe: Zentzu horretan, Twist nobelarekin gertatua esanguratsua iruditzen zait. Harkaitz Canok erabaki du herri honetan bizi zen gertakari lazgarri batetik literatura egitea. Transuntoak [Soto eta Zeberio] erabili ditu nobela egiteko. Ez da, adibidez, Truman Capoteren Odol hotzean nobelaren kasua. Canok fikzioa egin du. Dioenez, bera ez zen Lasa eta Zabalaren familiarekin egon, ez zuen euren lekukotasuna jaso. Nobela egin ondoren senide batekin egon zen [Berriako igandeko gehigarrian erreportajean agertua] eta hor dinamika bat sortu da politikaren ildoan. Baina nobelan ez dago gai hori bakarrik. Bestalde, Martutene nobela hizpide, El Pais digitaleko elkarrizketan irakurle erdaldunek Ramon Saizarbitoriari egiten zizkioten galderak gai horren ingurukoak ziren. Alegia, premisa bat dago horretaz hitz egiteko. Dinamika batzuk sortu dira, hainbat biktima bildu dira eta horien inguruan egoera berria sortu da. Lasa-Zabalaren kasuan biktima horiez hitz egitea eragin du, adibidez.

J. Olasagarre: Twist nobelak dolua egiten laguntzen du, zauri hori sendatuz eta azaleratuz. Niri baina interesatzen zait galdetzea zer galdu dugun, eta galdu dugun horri nola atxiki gatzaizkion.

Erantzun, beraz.

J. Olasagarre: Gu oso atxikita gaude melankolikoki nazio izaerari. Objektu bat galtzen denean berreskuratu ohi du literaturak. Freudek dioenez bi modu daude horiek berreskuratzeko: bat, ez duzu galdu nahi eta objektua barruan sartzen duzu betiko zuretzat gordez. Bestea dolua lantzea da, negar egin. Objektua galdutzat eman duzu eta desioa beste zerbaiten bila jartzen duzu. Politikoki ezker abertzaleari traumaren bukaera iritsi zaio, traumaren ondorengo garaian gaude, baina ez daki non dagoen zehazki, aurrera nola egin ez daki. Zentzu horretan, komunitate horrek beste modu bat aurkitu beharko du nobela egiteko, egoera kontatzeko beste modu bat.

I. Retolaza: Horregatik, hori dela eta, niri “literaturaren autonomia” delakoaz hitz egitean zalantzak sortzen zaizkit. Gu literatura esparruan gabiltza, eta nahiz eta jakin, autonomia eta heteronomia horretan betiere tentsioa sortzen dela, denok sinesten dugu literaturak berezko esparrua duela, bere pentsamendua eta irakurtzeko modu propioekin. Twist nobelak laguntzen du bide hori egiten, baina bide egin duenean, publikoki atera denean, niri zalantzak sortu dizkit literaturaren ikuspegitik. Hau da, ez dakit liburuaren irakurketari edo mezuari on egiten dion, eta kapital sinbolikoaren truke batean ari ote zirenetz. Beste garai batean biktimen alde agertzen zen manifestazioen bidez. Literaturaren esparrutik egite horrek zalantzak sortzen dizkit, izan ere, liburu horretan gertakari sozial batzuen beste ertz batzuk agertzen dira, bada, ez dakit ez ote diren difuminatuta geratu. Askotan ez dakit zein neurrian egokia den komunitatearen agerbidea urratzea aurrera egiteko.

Literatura politikaren zerbitzura jartzen ote da?

M. Ayerbe: Zerbitzura jartzea baino erabilera dago. Jendeari galdetzen badiozu Twist zertaz den, Lasa-Zabalari buruzkoa dela esango dizu. Hori erakutsi zaiolako. Hamaika pauso nobela [Saizarbitoriarena] inori ez zaio bururatzen Angel Otegiren fusilamenduaz denik. Eta horretaz ere bada, baina ez da horren ikurra. Twisten badago hori, baina ez hori bakarrik. Orain, beharbada, horretaz hitz egiteko garaia iritsi da. Hitz egin behar da tabuak hausten joateko. Literatura hartzen da kasu horretan abiapuntutzat, edo hartzen dira bizipen batzuk. Niri galdera hau sortu zitzaidan hala ere: zer behar dago liburu horren inguruan horrela jarduteko?

I. Retolaza: Horretara iritsi nahi nuen, lehen Olasagarrek esandakoaren harian, literatura politikaren esparruko ekimen batzuekin nahastea zalantzan jartzen dut. Dagoen tentsioa ageri da hor.

J. Olasagarre: Azkenean literaturak arrisku hori dauka, gauza lazgarri bat estetikoegia bihurtzea, eta, neurri batean, hutsean uztea.

M. Ayerbe: Hor badago mugarri bat. Mikel Hernandez Abaituaren Etorriko haiz nirekin? nobela. Hautu bat egin zuen: “Nik biolentzia gaitzesten dut, alde batekoa nahiz bestekoa. Eta biekin zorrotza izango naiz” zioen. Yoyesen hilketarekin bukatzen da nobela. Nobela nire eskuetatik aparte egon zen, liburua oso geroago jaso nuen. Ez zitzaidan beste liburu batzuk bezain azkar iritsi, hor arestian aipatu “erabilera” dago. Nago bere balio sinbolikoa orduan galdu ote zuen. Konturatu nintzenean liburu hori bazegoela, “non egon naiz?”, galdetu nion nire buruari. Hori gertatu zait askotan, gaztea nintzelako edo. Bestalde, gaur egunera etorrita, Mikel Antzak Atzerri kaleratu ondoren [Xabier Montoiak ARGIAn egindako elkarrizketan] gatazkaren inguruan esaten duenean “nik idatzi dudana autofikzioa da, banaiz ni baina ez naiz ni”. Bada, niri duda-muda asko sortzen zait. Atzerrin Euskal Herriko askapenaren aldeko borrokarekin zerikusia duen garrantzitsuena kontakizunetik at uzten du. Literaturaren bidez hori kontatzea akatsa dela dio. Hori baino lehen geltoki batzuk landu behar direla. Berak dio literaturak ez duela balio gertatua kontatzeko. Kontraesanean ari da. Nik ezin dut liburua idazlea protagonista ez balitz bezala irakurri. Eta berak hori egiten du, literatura egiten du. Kontraesan handia dago, elkarrizketa eta liburua irakurri nituenean “kontraesana da liburu hori hasten delako orainaldian” pentsatu nuen. Hasten da presoa denean, orainean, flashback egiten du [analepsisa], leku eta garai batera doa, atzera. Orainaldian ez balitz hasi, ez nioke arazorik aurkituko. Baina 90era bitartekoak kontatzen ditu, ETAn sartu zen arte, protagonista ETAn sartu ez balitz bezala. Dioenez, ezin du kontatu gero zer etorriko den. Baina atzera egiten du, “hau kontatzen dut baina hemendik aurrera ez dut kontatzen”. Ez da zuzena.

I. Retolaza: Gai hori garrantzitsua da. Halako gaiez hitz egiten dugunean, errealitatearekiko dugun harremanaz hitz egitean, idaztearen posizioaz hitz egiten dugu, egin duenaz, baina ezin dugu baztertu nor den protagonista eta egilea.

M. Ayerbe: Mikel Antza, ETAkidea, gatazkan esku-hartzea izan duena, Yoyes bezala, ez da gatazkan edonor. Orduan, Antzaren kasuan, autofikzioa egiten baduzu, Antza protagonista bada, nik ezin dut Antzaren gauza asko gogoratu eta beste batzuk ez. Gero esanguratsua da, idazleek gatazkaz idazten dutenean, nobela gehienetan protagonista idazlea da: Soinujolearen semea, Hamaika pauso, Lagun izoztua, Twist, Martutene, Hodei berdeak, Bizia lo, Mea culpa, Koaderno gorria…

Zergatik ote?

M. Ayerbe: Idazleek erantzukizun bat hartu dutelako gizartean, ezin dute errealitatea saihestu. Horretarako Goenkale telesaila, ihesaren literatura edo fantasia daude. Idazleak une batez distantzia hartzeko beharra dauka. Olasagarrek esan bezala, nobela ederretsi egiten du. Gertaerak eta gogoetak kontatzen ditu, planoak desdoblatu egiten ditu literaturaren bitartez. Joseba Gabilondok dioenez, ezin da errealitatea bere horretan islatu. Diskurtso bikoitza sortzen du, nolabait. Twisten errealitatearen errepresentazio balizko bat egiten du Canok, eta horrek sor ditzakeen kezka guztiak datoz ondoren.

I. Retolaza: Azken finean, memoriaren narrazioa auzitan dago beti. Aitortzen da memoria etengabe berridazten dela. Nobela memoria eraikitzeko tramankulua bihurtzen da.

“Iraganaren oroitzapenak ez du ezertarako balio gure eta gaiztoaren arteko horma zeharkaezina eraikitzeko baliatzen bada, soilik heroi akatsgabe eta biktima errugabeekin identifikatuz eta gaizkileak gizatasunaren mugatik kanpo ezarriz” dio ere Tódorovek.

J. Olasagarre: Heroi horiek ez dira “jende” jada. Alde egin zuten. Iheslarien itzulera kontatuko lukeen nobela batean, protagonistak derrigorrez dolu egin beharko lioke bere baitan atxikita izan duen Euskal Herriaren ideia barruratu horri. Melankolikoki biziarazi duen egoera horri begira jarri behar luke, egora soziopolitikoa aldatu baita.

I. Retolaza: Hori nondik begiratzen den, ez baita beraien esku itzultzea.

J. Olasagarre: Ni ari naiz nobela bat idatziko litzatekeen kasuan. Pertsonaiak arazo hori eduki beharko luke. Beste gauza bat da nola aurre egiten zaion horri. Alegia, zu joan zinen, trauma bat pasa duzu, eta nolabait ere barruratu zenuen trauma sortu zizuna: Euskal Herria eta ametsak barruratuta bizi izan zara urtetan. Hona itzultzean, ingurua aldatu da neurri batean, zu ere aldatu zarelako neurri batean, orduan pertsonaiak horri egin behar dio aurre.

I. Retolaza: Herri hori ez dago horretan, ez da inoiz egon. Iheslari horien artean denetarik dago. Zuk diozuen trauma hori nik ez dut sentitzen pertsonalki nire inguruan.

M. Ayerbe: Badaude ihes eginda dauden asko, eta motibo ezberdinengatik. Iheslariari konnotazio bat edo beste eman diezaiokegu. Kontua da komunitate horretako parte sentitzen direla, sentitzen ditugula. Orduan?

J. Olasagarre: Ni beti ari naiz nobela hipotetiko batez. Gatazka trauma da ez dizulako zure izatea normalizatua izaten uzten.

I. Retolaza: Izate normalizatua izaten uzten ez diguten mila gauza daude.

J. Olasagarre: Trauma da –zure bilakaeran– izaten uzten ez dizuna, traumak zure bizi baldintzak –ez ekonomikoak– puskatzen dizkizu, bizitzeko baldintza mentalak puskatu ere. ETAko militantearen kasuan, demagun Mikel Antzaren kasuan, ihes egin beharra trauma da. Pertsona hori, pertsonaia gisa ekartzen badugu nobelara, demagun hamabost urte pasatzen duela kanpoan –edo kartzelan–, bada gero pertsonaia horrek derrigorrez azaldu –kontrastatu– beharko luke barruan gorde duen orduko izatea eta orain aurkituko duena. Nobela talka horretan gauzatuko da.

I. Retolaza: Ez zait iruditzen gatazka gainditze horretan trauma dagoenik. Duela hamar edo hogei urte, jende asko –ari naiz subjektu pertsonalen traumaz– orain eta orduan utzi ez zuen komunitate batera itzultzen da gaur egun.

M. Ayerbe: Joseba Gabilondok dioenez, orain ez dago heriotza mehatxurik, eta horrek irekitzen du beste fase bat, askoz beldur gutxiago dago hitz egiteko eta idazteko, tabuei heltzeko.

I. Retolaza: Hala ere, hein batean, beste diskurtsoak lantzeko ez duzu askatasunik. Olasagarrek pentsamendu hegemonikoa aipatu du: uneon gauza bat da zuk nahi duzuna adieraztea eta beste bat presio soziala dela medio, zer aukera daukazun hori egiteko. Ez dakit gauza batzuez hain erraz ote den idaztea.

Fikzioren bidez badago nahi dena esatea. Edo ez?

I. Retolaza: Terra sigillatan [Joxe Austin Arrietaren nobela] agertzen da hori. Idazlearen autozentsuratze beharra adierazten du. “Esan nahi nuke zer sentitzen dudan, baina ezin dut. Hitz egin nahi dut, baina ezin dut, autozentsurarengatik”. Hemen, politikoki, lehenengo puntuan gaitzespena ezarri da, biolentzia mota baten gaitzespena. Hori da errealitatea. Orduan diskurtsoaren lehenengo premisa da, biolentzia konkretu bat hartu behar dela hitz egin ahal izateko edozer gauzaren inguruan. Pentsamendu hegemonikoan hori dago.

M. Ayerbe: Baina hori idazlearen hautu pertsonala da, zuk autozentsurari men egiten diozu edo ez. Gero pertsonak bizi ditzakeen ondorio sozialak daude. Adibidez, garai batean ezin zen broma bat egin herriaren inguruan, ezin zenituen fikzioaren mekanismo batzuk erabili ere, ez zelako moralki ondo ikusia, iseka egiten zenuelakoan. Gizartearen egoerak badu pisu handia. Dena den, aldi bat pasa da ETAk biolentzia utzi ondorenean. Noski, zauria oraindik ere itxi gabe dago.

I. Retolaza: Zauri batzuk itxi gabe baldin badaude... Demagun zuk pasa duzula hogei urte preso bati bisita egiten espetxera. Zer da trauma? Trauma bizi omen dutenek ez dakit horrela bizi duten. Badago distantzia bat minaren eta hitz egitearen artean, beharbada ez da nahikoa hitz egiten. Pertsona horiek ez dira idazle. Idazleek normalean ez dute hori bizi, ez dituzte kezka berak. Hori bezain sinple izan daiteke. Trauma asko dago, eta ni jarriko banintz idaztera, adibidez, ilegalizazioaren inguruan, bada pertsona batzuk epaitzeko daude oraindik ere. Terra sigillata garai konkretu batean dago idatzia. Euskaldunon Egunkaria itxi zutenetik aurrera girotuta dago, adierazpen askatasunaren inguruan. Gogoeta asko dago berean, ez dago autozentsura erabatekoa ere. Beste modu batez kontatua dela esan nahi dut.

M. Ayerbe: Horregatik, Antzaren kasura itzuliz: zergatik ezin da erabili fikzioa? Ezin duzu idatzi prozesatuta dauden pertsonen izenez, baina fikzioaren bidez mekanismo batzuk erabili ditzakezu, asmatzearen bidez, bide antzekoak jorratzeko. Ekimen literarioa estrategia da, idazleak autozentsuratzen du bere burua edo ez. Bestera adierazten ez den gauza asko dio. Haur eta gazte literatura hor dago. Haur askori bestera adierazi ezin zaiona adierazten zaio literatura horren bidez, ez dago beste modurik. Patxi Zubizarretaren Pikolo lekuko. Txikitan bizi genuen egoera kontatzen du. Trauma esaten dugu eta egoera traumatiko da, beharbada.

J. Olasagarre: Nik trauma esaten dut, herrian hildakoak egon direlako. Artean konpondu ez den egoera.

M. Ayerbe: Bai. Gu jaio ginenerako hemen zegoen egoera.