Matxet Altolagirre pasaitarra ezaguna da oholtzetan, talde probokatzaileak gidatu dituelako beti ere; esate baterako Jousilouli hardcore-metaleroa eta NaizRoxa, muturreko doinuen eztanda ekarri zuena. Hori dela eta, Marga arrebarekin –eskarmentu handikoa bera ere– eta beste anai-arreba batzuekin proiektu dantzagarriagoa plazaratu zuenean, harridura sortu zuen. 80ko hamarkadako disco estiloa, post-punka, funkya, latinoa eta beste zenbait joera bere egin eta energiaz lantzen ditu Anai-arrebak taldeak. Halaxe erakarri dituzte zaletuak, eta dantzan jarri dituzte guztiak.

Dantza egitea da salbazioa?

Seguru aski ez, baina jendeak ondo pasatzen badu eta bere kezkak ordubetez ahazten baditu, ez da lorpen makala.

Zer falta zaio Euskal Herriko musika eszenari?

Agian jende berri gehiago, azken urteotan betikoak gabiltza gauza ezberdinekin bueltaka. Baina zorionez badago salbuespenik; adibidez, Glaukoma taldea asko gustatzen zaigu.

Bat baino gehiago harrituko zen NaizRoxatik Anai Arrebak taldera dagoen jauziagatik. Zer esango zenieke?

Beti izan dugu horrelako zerbait egiteko gogoa, musika gogorra asko maite dugu baina dantzarako musika ere gustukoa dugu.

Nolatan jaio zen taldea? Zerk bultzatuta?

Aspalditik nerabilkien buruan, duela zortzi bat urtez geroztik. NaizRoxa sortu genuen, ordea, eta dantzagarrien ideia alde batera utzi nuen. Bost urtez erruz eman genituen kontzertuak eta atseden hartzea erabaki genuen. Orduan heldu nion berriro ideia hari.

Margak eta biok odolean daramazue taldean aritu eta agertokietan azaldu beharra. Eta abiatzen dituzuen proiektuen alde dena ematea. Aitarengandik datorkizue?

Aitarengandik eta osabarengandik. Oso gaztetan hasi ziren biak musikan, instrumentuak jotzen eta soinu teknikari bezala. Hainbat talderekin jardun zuten. Loquillo, Barricada, Paralisis Permanente, Alaska…

Egiten duzuena egiten duzuela ere, energia handiko musika ateratzen zaizue beti.

Bai. Iraganak pisu handia du gure izaeran, gure lehengo taldeek hardcore, punk eta metala lantzen zuten, eta hori nabaria da kontzertuetan. Esan izan digute disco estiloa egiten dugunean ere rockeroak garela.

Eszenaratzea, aurkezpena eta xehetasunak oso zaintzen dituzue. Hain garrantzitsuak dira?

Orokorki, gero eta gehiago lantzen dira ezaugarri horiek: janzkera, diskoaren tratamendu fisikoa eta gainerakoak. Jendeari musikaz aparte zerbait gehiago eman behar zaio.

Zuen demoak, inondik inora espero ez zelako, sona handia eman zizueten.

Ez genuen halako harrera espero eta iazko urtea benetan oparoa izan da. Jaialdi handietan ere jo dugu: EH Zuzenean, Donostiako Aste Nagusia, Gasteizko jaiak… Pozik gaude.

Arrunt bestelakoa da Anai Arrebak zuzenean entzutea, diskoarekin alderatuta. Erabat bereizi beharreko kontzeptuak dira?

Grabatzeko garaian argi genuen disko borobila eta polita egin nahi genuela. Ahotsen tratamendua zaindu eta dena garbi entzutea nahi genuen. Baina zuzenean indar handiagoa daukagu, nahiko punkiak gara.

Egia da Anai Arrebak taldea estilo ugaritako musikazaleak harrapatzeko gai dela?

Gure musika jende guztiari zuzendua da, eta askotan ilusioa egiten digu, adibidez, musika gogorra entzuten duen jendea hurbiltzen zaigunean, eta normalean horrelako musikarik entzuten ez badu ere, taldea asko gustatu zaiola jakinarazten digutenean.

Zer behar du talde on batek?

Berri Txarrak eta Zea Mays taldeen arrakasta, adibidez, ez da kasualitatea: musika landua egiten dute, eta hitzak ere bihotzera heltzeko modukoak dira. Hori da garrantzitsuena, abesti onak egitea, beren osotasunean.

Sintetizadoreak erabat ahaztutako tresna miragarriak dira? Etekin handia atera dakieke?

Jakina. Traste zaharrak erabiltzen ditugu, 80ko hamarkadako sampler ziztrin bat, adibidez. Zuzenekoetan material horrekin ikusten gaituztenean txundituta gelditzen dira denak.

“Munduak gezurra diotsu zioten ehortzitako gure heroi handiek” abesten duzue. Heroi asko duzue?

Musikalki denetarik entzuten dugu, baina taldea hasi genuenean New Yorkeko punka eta elektronika nahasten zituzten taldeak genituen buruan: Lcd Soundsystem,The Rapture, Head Automatica... Eta niri Mike Patton, Iggy Pop, Henry Rollins eta James Brown gustatzen zaizkit.

Zuen istorioko Txanogorritxok beldur dio otsoaren deiari?

Bai, beldur dio, baina kontatzen dugun istorioan Txanogorritxu nahiko triste dago. Alai eta zoriontsu balego, otsoari ukabilkada emango lioke ziur.

Maketatik diskora aldea dago. Taldea bareago dago? Esperimentatzeko gogo handiagoa duzue?

Maketa rockeroagoa zen agian, nondik gentozen islatzen zuelako. Diskoa dantzagarriagoa da, rock ukituak ditu. Dantzarako makina bihurtu nahi dugu taldea, horixe da seguruenik hartuko dugun bidea.

“Iluntzean A bikoitzaren itzalak distiratzen duelako”. Zer gertatzen zaizue gauez?

Gaua polita da, gaztea zarenean gauak magikoak izaten dira. Askotan hitz egiten dugu gaueko istorioez.

Zergatik aukeratu duzue Bonberenea?

Etxekoak bagina bezala hartzen gaituzte, edozertan laguntzeko prest daude beti, eta egiten duten lana izugarria da. Anai-arrebok ere piromanoak gara!