God is dead. Ron Currie Jr. (Viking, 2007).

Ez da erraza Ron Currie estatubatuarraren lehenbiziko eleberria deskribatzea. Agian horregatik, behinola nire eskuetara iritsi zen gaztelaniazko edizioan bederen, hegaleko iruzkinak kontakizunaren hasieran kokatzen du bosgarren kapitulura arte gertatzen ez den zerbait. Eta bederatzi kapituluko liburu batez ari gara. Baldarkeria hori da God is dead (Jainkoa hil da) nobelari aurkitzen diodan hutsik handiena. Bestela, biziro gomendatzen dizuet.

Lehen pasarteak Sudaneko errefuxiatu esparru batera garamatza. Gauza harrigarri bi gertatzen dira han: batetik, Colin Powellen arraza-kontzientzia esnatu egiten da. Bestetik, Jainkoa, dinka leinuko emakume batengan haragituta Lurrera bisitan etorri dena, hil egiten da, baina ez Nietzschek proposatutako zentzu filosofikoan, zentzu fisikoan baizik. Hil-hil. Existitzeari utzi. Dena den, hori ez dugu bosgarren kapitulura arte jakingo, emakume-jainkoaren gorpua jan duten txakurretako batek kazetari bati egindako adierazpenen bitartez. Liburuaren kontrazalean aipatzen badute txakurra, ez da hain bekatu larria izango neu ere spoil-ean aritzea.

Nobelaren gainerako pasarte guztiek giro surrealista bera dute. Gehienek ez dute loturarik elkarrekin, eta badutenen kasuan, xumea da lotura hori. Benetan Jainkorik ez dela jabetu den mundu kaotikoa aurkezten digute, batak bestearen ondotik, atmosfera gero eta itogarriagoan murgilduko gaituzten istorio distopikoek. Baina ez zaigu argi geratuko –ez niri, behintzat– egileak erlijio-fedearen abantailak aldarrikatu nahi izan dituen, edo, aitzitik, fede horren makulurik gabe bere kasa ibiltzen ez dakien gizateriaren ahuldadea salatu. Kapitulu guztiak Bibliaren aipu batekin hastea egilearen erlijiozaletasunaren seinaletzat hartu izan dute kritikari batzuek, baina auskalo.