Saltoki handi bateko arrandegian nengoen arrainez betetako erakusleihoa tarteko, bestaldean nuen saltzaileari zer eskatu nahi nion pentsatzen. Baina hark ez zidan niri begiratzen, nire sorbaldaren gainetik, ostean gertatzen ari zen zerbaiti begiratzen zion, harriduraz. Nik buelta eman nahi ez eta buruko keinuaz zer gertatzen ari zen galdetu nion: “Beitxuion, nire izeba moja ematein”. Jakin minez buelta eman eta burutik oinetarainoko soinekoa zeraman emakumezkoa ikusi nuen, aurpegia bistan zeraman eta oihalak aurpegia batzen zion, borobildu, ilerik ere ikusten ez zitzaiola. Eskuak eta oinetako sandaliak ikusten zitzaizkion baina batu-batu egindako aurpegi hark nire atentzioa erakarri zuen. Gizonezkoa eta erosketen gurdian sartuta jolasean zebiltzan bi mutil koxkor zituen ondoan. “Dauan beruakin sinistu ezindakua da”.

Eta halaxe egiten zuen, iraileko egun eguzkitsu eta sargoria. Saltokian ez zebilen jende gehiegi, arrain saltzailea ondoan zituen harategiko lankideengana hurbildu zen emakumeari begiratzeko esanez eta neu ere haraxe hurbildu nintzen erosi berri nuen arrain poltsa gurdian utzi ostean urdaiazpikoa eta gazta pusketa bat erostera.

Mostradore atzean horixe zen hizketarako gaia, hiru saltzaileen iritziz, (baita nire iritziz ere) moja janzkera zeraman emakumezkoa. Harategiko saltzaileak neu ere ohartuta nengoela ikusita, euren arteko elkarrizketan sartu ninduen: “Gizona majo, praka piratak sandaliak eta mahuka laburreko kamiseta jantzita, eta beitxuion bestiai! berak nahi duelako izango da baina...”. Lankideak: “Telebistan ikustia gauza bat da eta beste bat hau!”

Harategiko erosketak hartu ostean gainontzeko erosketak apaletatik jasotzen jarraitu nuen eta han-hemenka topo egin nuen familiarekin. Laukotea beste hainbatetan neu bezala ari zen erosketak egiten. Haurrak gurdian sartuta euren gustukoak ziren litxarkeriak erosteko gurasoak konbentzitu nahian.

Amak, goitik beherako jantzi gris zabalarekin, irribarre egin zidan ondotik pasa eta semeek gurdi barruan zeukaten “festari” begira. Familia arrunt bat zen, “berak nahi duelako” eramango al zuen burutik oinetarainoko jantzia, baina ezin ba esan, harritu ez ninduenik.
Goiz hartan bertan bizikletaz pasieran nenbilela, seme-alabak ondoan zituela espaloitik oinez zihoan emakumezkoa etorri zitzaidan gogora. Burutik oinetarainoko soineko beltza zeraman soinean, begiak baino agerian ez zituela.
Inork uste al zuen harrituko ez ginenik!