Uztailaren 23an ELAk mendea bete du. Euskal langileen alde lan egin eta borrokatu du mende horretan. Erakundea, klandestinitatetik gaur arte, garaian garaira egokitzen joan da. Historian askotan kritikatua izan da sindikatua, arrazoiarekin edo arrazoirik gabe. Ezkerreko posizioetatik sindikatu horia izatea leporatzen zioten, agian, EAJren klaseen arteko planteamenduetara hurbiltzen zelako. Bere historiako azkeneko zatian, Alfonso Etxeberriatik gaur egungo Muñozera –Elorrieta tarteko– ideia abertzale eta antikapitalistengatik nabarmendu izan da ELA, baita subiranotasunaren eta independentziaren aldeko izateagatik ere. Hain zuzen, bi ezaugarri horiek, abertzale eta antikapitalista izateak, kritikak ekarri dizkio EAJ alderdiaren, EAJren eta PSOE-PPren gobernuen bai eta CCOO-UGT eta patronalaren aldetik ere.
Abertzaletasun eta antikapitalismo horrek lagundu dute, ordea, azken urteetan ELAk eta LABek ekintza batasuna bultzatzea, bai lan arloko arazoei aurre egiteko eta baita Euskal Herriko arazo politikoari aurre egiteko ere. Elkarrekin hainbat greba orokor deitu dituzte jadanik. Ekintza batasun horretan izan dira, baita ere, Hiru, EHNE, STEE-EILAS eta ESK. ELA euskal sindikalgintzako gehiengoa izatera iritsi da, CCOO-UGTren oso goitik. Garai batean, ELAk eta LABek sindikalgintza ereduaz dituzten ezberdintasunak bateraezinak zirela uste zen, baina gaur egun ikusi da ez direla funtsezkoak. Elkarbanatzen dituzte kapitalari erradikaltasunez aurre egitea eta nazio subiranotasunaren defentsa. Bere mendeurrenean, ELAko milaka gizon eta emakumek Euskal Herrian egindako lana onesteak merezi du. Zorionak eta aurrera!