Alimaleko beroa egiten du. Larria izan behar du, nik hori esateko. Neure larruzalean harrapatu antzean. Munduaren metafora ote, klimatologia hau? Nora joan ihesi? “Islandian atiko bat erosi, eta erdi erretiratu?”, poetak esan zuen gisara. Aurreko batean, lagun batekin hizketan, “Bakean utziko ote naute behingoz, dedikatu nahi dudan horretara dedikatu ahal izateko”. Harridura imintzioa haren aurpegian eta, laster, galdera. Arrazoi zuen. Nolatan, ni bakean utzi? Nork, baina? Nortzuek? Galdera bikainak. Ez dakit. Pertsegitua sentitzen naiz minutuaren bila noala. Minutu madarikatua, bai, niri iheska. Denbora guztian, gero: zu norabide batean, eta bestean mundua. Beti, zentzu guztietan. Ez dago zer eginik. Amets zahar bat, eta badira zenbait hamarkada: etxalde handi bat, edo villa nahiz gaztelu bat inon-ez-aren erdian. Ingurumarian lurrak kilometroka eta kilometroka (autobideetarako desjabetzeak eta gainerakoak kontuan hartu behar). Inoiz irten gabe. Ez telebistarik, ez egunkaririk, ez irratirik, ezer ez. Maiordomo bat? Agian... Azken batean, erosketak norbaitek egin behar. Ez da gertatuko. Eta denbora azkenetan da. Gau hau Apokalipsiaren (simila? A B da edo A Bren antzekoa da? Urrezko kirruak. Tarantula baten modutsuko esku bat) metafora gisara: suhiltzaileen sirenak bost minutuero, polizia, anbulantziak, derrapaka dabiltzan autoak. Eta beroa. Beroa. Beroa.

Izkiriaturik aurkitu dudan ene testu hau Roger Wolferena da, izan, eta La máquina del tiempo liburu-diskoan irakur daiteke, eta poetaren ahots lakarrean entzun Joserra Senperenaren musikarekin. Bai, Islandiara joan, esate batera, eta Tomas Espedal-en Caminar (o el arte de vivir una vida salvaje y poética) liburuan irakurtzen dudan bezala, egon, Islandian edo edonon... “Etxean luzaroan lasai arraio geratzearen poztasuna, etxean giltzapetua, giltza sarrailan, argia erdizka piztua eta idazmahaiaren eta lanpararen alboan eserita, idaztearen edo ez idaztearen poztasuna”.

Abdela Taia ere badatorkit gogora (oraintsu argitaratu da Erregearen eguna itzulpena), eta haren esana: Parisen bizi den idazle marokoarrak, batzuetan, etxean bakartu, telefonoa deskonektatu, eta zenbait egunetan irten gabe egoteko gogoa izaten du, antza; eta halakoetan ez da dutxatzen, halakoetan bere gorputzaren usainaz, benetakoaz, kolonia, lurrin edo gainerako hatsik gabeaz jabetu nahi izaten du... Bai, etxean geratu, ahalik eta freskurarik handienean, eta parte sentitu Espedal berak antolatu nahi zuen Geldotasunaren Alderdian, edota Manu Leguinechek El Club de los faltos de cariño hartan...

Bai liburu hau bai aurrekoak izkiriaturik aurkitu ditudan ene liburuak dira, eta dagoeneko alimaleko beroa iragartzen digun uda honetarako primerako itzalguneak. Baina ni, orain, Kafkak noizbait bere egunerokoan idatzi ohi zuenaz oroit naiz: Gaur, ezer ez.