Sindikalismo abertzaleak (ELA, LAB, EILAS, ESK eta HIRU) manifestazioa egin zuen joan den astean Madrilen, sindikatu abertzale gailego, katalan eta kanariarrekin batera. Manifestazio historikoa izan da, lehen aldiz Espainiako Estatuko hiriburuan izan baita sindikalismo abertzalea. Lehen aldiz elkartu da, baita ere, Espainiako Estatuko sindikatu nazionalistekin. Dena dela, bat baino gehiago harrituko zuen agerraldi horrek. Zer galdu zaigu bada Madrilen? Zein behar daukagu hara joateko gure independentzia sozial, sindikal eta nazionalaren alde borrokatzen baldin badugu? Sektore abertzaleetan horrelako hausnarketak izango ziren.

Badira, hala ere, errepika daitekeen keinu horren aldeko hainbat arrazoi. Sindikalismo abertzaleak, Madrilen bihotzean, lan harreman eta babes sozialen markoa Euskal Herrian erabakitzeko eskubidea aldarrikatu nahi izan du. Aldarrikapen horrek, administrazioarekin, patronalarekin eta espainiar sindikatuekin hitzartua izan den pentsio erreformaren, lan erreformaren eta negoziazio kolektiboaren kontra jo du. Hitzarmen horretatik kanpo geratzen dira langile euskaldun, katalan, galego eta kanariarren nahiak. Euskal sindikalismoak erakutsi nahi izan du badela sindikalismo sozial, aldarrikatzaile eta politikoa, UGT eta CCOOren jarduera burokratiko eta itunzalearen aldean. Bestalde, sindikalismo abertzaleak elkartasuna erakutsi die Espainiako Estatuko estaturik gabeko nazioetako sindikatu eta langileei.

Arrazoizkoa da, beraz, errepika daitekeen ekimen historiko hori. Parisen ere bai? Ez dezagun ahaztu Espainiako eta Frantziako Estatuek, biek, murrizten dituztela gure eskubideak, eta batik bat Euskal Herriak daukan erabakitzeko eskubidea urratzen dutela.