Entzun dugu eskatzen ohiko tabernan, Diario Vascok eta Marcak hornitzen duten horretan. Bere euskaltasuna adierazi nahian edo “yo soy tan vasco como tú” euskaldun bati esan zionak “café vacío” bat eskatu du. Bakarrik hartzekoa zela ulertu dio zerbitzariak, esnerik gabea alegia eta hala eman dio, beltz-beltza. Funtzionatu egin dio, bertan geunden euskaldunek ez baitugu txintik atera, gure Donostialdeko auzoan erdaldunek ez bezala gure aita zenak basoerdi beltza nahi eta “medio vaso negro” eskatu izan balu. Gutxiagogatik makina adar-jotze jasan behar izan zuen bere garaian gazteleraz eginarazten ziotenean, nahiz eta berari gutxi axola. Mundutik mundura gabiltzanok horrelakoak pasa behar izaten ditugu, zuzentzeak lotsa. Eta ezin dugu oraindik ere, lagun bat inguratu eta euskaraz ari garelarik, inguratzen gaituztenen soen artean, gaizki egiten ari garenaren sentsazioa ekidin, garai bateko “seguid en vascuence” delakoa entzungo bagenu bezala. Izan ere, hori aldatu da, orain “a mí también me gustaría...” esango dizute, zuri esnatzean pianoa maisuki jotzea gustatuko litzaizukeen bezala. Mundutik mundura gu, munduan berak. Eta mundutik mundura egiteko, eskatu gabeko baimena behar.