Ikusia nuen etekin onak ematen zituela. Han hemengo zutabegile askok erabilitako metodo hutsezina zirudien. Zer idatzi ez zekitela zebiltzala, kalera irten eta beti egiten zuten topo artista jendearekin; Euskadiko Orkestrako zuzendaria, aktoresa arrakastatsu bat, rock talde bateko kantaria, pintore bat... Bestela, beste zenbait jende ere bai, inportanteak oro: kultur kontseilari ohi bat, telebistako aurkezlea, euskaltzain bat, Athleticeko jokalari bat... Eta hala, hauetakoren batek esaten zizkionarekin, zutabegileak bere testutxoa osatzen zuen. Ez nenbilen oso inspiratuta azken aldian, ez zitzaidan samurra egiten zutabearen peskiza, eta nik ere metodoa saiatzea pentsatu nuen. Lehenengo egunak pasa eta deus ez, pare bat aste, berdin; hilaren amaiera iristen ari zelarik, ez nuen zutabea salba zezakeen inorekin topo egin kalean. Halakoxe tristea da nire bizitza. Baina nolakoak diren gauzak, berriz ere zutabea idatzi eta erredakziora bidaltzeko mugan nengoela, txapelketetan parte hartzeari uko egin dion bigarren mailako bertsolari batekin topo egin nuen pelukerian. Ez da gauza asko, baina tira, ezer baino hobe. Jarraitzen zituen gure ttakunak eta ez nion haria esplikatu behar izan. “Ez diat esango zer idatzi behar duan” esan zidan mozketa ondoren buru gaineko soila sobera nabarmentzen ote zitzaion begiratzen zuen bitartean, “baina pentsazak hitz batean, Biopower, Bioboterea euskara jatorrean. Foucaultena duk”. Alajaina, Foucault.

Boterea ez dela gauza itxi eta estatikoa erakutsi zuen Michel Foucaltek; botere guneak bainoago, botere harremanak daudela. Bere ibilbide intelektualaren amaieran bioboterea kontzeptua garatu zuen esplikatzeko nola jendarte garaikideetan boterea giza bizitzaren erraietaraino sartzen den. Botereak kontrolpean edukitzen dituela gure ohitura, ekintza, desio, sentimendu eta enparauak. Jose Luisek aipatzen zuen nola, ETAren su-etenaren eta ondorengo adierazpenen harira, boterea ahalegintzen ari den gu pozik egon ez gaitezen. Gure zoriona kontrolatzen.

Kontu zaharra da triste egon beharraren hau. Katolizismoaren historian errepikaria izan da mundua, ezinbestean, sufrikario bat delakoa, hil ondorengo bizitzan etorriko dela festarako tenorea. Malkoen bailara eta hori guztia. Aitzitik, boterearen amarruak, gu guztiok kontrolpean izateko, askotarikoak dira, eta kapitalismo berantiarrean justu kontrakoaren bidez dominatzen da eskuarki jendea. Etengabeko plazeraren beharrizanaren bidez. Jada ez gaude triste egotera kondenatuak, baizik eta kontent egotera. Eta egiazki, ez dakit zer den okerragoa. Izan ere, zenbat neke pozik egoteko! Bikotekidea (ederra, karrera eta masterduna...), familia eredugarri bat (pare bat seme-alaba, Gabonetako bazkari-afariak), lagunekin planak (afariak, parrandak, biharamunak...) lankideekin planak (footing pixka bat, futbito partida...), arteaz eta kulturaz “jantzi” (ezdakitzer-aldia, museoak, fundazioak...), norbere buruarekin ere ondo egon behar (yoga, pilates, talasoterapia...), bidaiak (Egipto, Kuba, India...) eta abar. Gauzak honela, ez da harritzekoa gureak spleen garaiak izatea; plazerez hordi, azkenerako gogaituta amaitzen dugula. Zenbat bider entzungo ote genuen: “Egun guztia sofan botata aspertuta pasatzeko irrikan nago!”. Ez alferrik, hain justu Baudelaire-ri, adiskide batek galdetu omen zion behin batean, “zoriontsu al zara?”. Poetaren erantzuna, sinbolismo handirik gabea izan zen: “Ez nago hain akabatuta”.