Zinemaren historia guztia, 14 minututan
Fast Film. Zuzendaria: Virgil Widrich.
Austria, 2003. 14 minutu.
Virgil Widrich ez dela ohiko zuzendaria, edonork igartzen du. Aski da hark egindako sekuentzia bakarra ikustea jabetzeko irudia asko lantzen duela –eta oso modu bitxian–. 2001eko Copy Shop laburrarekin ezagutu nuen: gizon batek fotokopia denda batean lan egiten du, eta bere buruaren kopia egiten du nahi gabe. Eta gero beste bat. Eta beste bat. Eta beste bat. Hiri osoa hartzen dute gizonaren kopiek, zuri beltzezko anabasa, behin, eta beste behin, eta beste behin, eta beste behin errepikatzen da. Istorioak badu mamia, eman dezake lan munduaz, errutinaz, etengabeko errepikapenaz gogoeta egiteko. Baina teknikoki gertatzen da harrigarrien: Widrichek bideo digitalean errodatu zuen, baina irudiari textura berezia eman nahi zionez, material guztia inprimatu, fotokopiatu, eta 35 milimetroko kamera batekin berriz grabatu zuen. Fotokopia erre baten tankera hartu zuen filmak.
Aurrekoan, sarean saltsan, 2003an egin zuen Fast Filmekin jo nuen: berriz ere harri eta belarri geratu nintzen irudiaren tratamenduarekin. Copy Shopeko inperfekzioaren estetikak, oraingoan, kolorea hartu du eta hiru dimentsiotan ere funtzionatzen duela erakutsi.
Zinemaren historiari egindako omenaldi gisa uler liteke Fast Film. Ordu laurden eskasean, sekuentzia klasikoak hartu, moztu, eta testuinguruz aldatuz, bideo-artetik gertu dagoen lana ondu zuen Widrichek. Hollywood erdia ikusiko dugu tren laster ero batean; gero paperezko hegazkinetan; THE END letren jazarpenari aurre egiten... Eta azkenean, musu heze eta erromantikoetan urtzen, pelikula ondo amaitzeko. Erokeria txiki bat, lan asko hartuta egindakoa.
Austria, 2003. 14 minutu.
Virgil Widrich ez dela ohiko zuzendaria, edonork igartzen du. Aski da hark egindako sekuentzia bakarra ikustea jabetzeko irudia asko lantzen duela –eta oso modu bitxian–. 2001eko Copy Shop laburrarekin ezagutu nuen: gizon batek fotokopia denda batean lan egiten du, eta bere buruaren kopia egiten du nahi gabe. Eta gero beste bat. Eta beste bat. Eta beste bat. Hiri osoa hartzen dute gizonaren kopiek, zuri beltzezko anabasa, behin, eta beste behin, eta beste behin, eta beste behin errepikatzen da. Istorioak badu mamia, eman dezake lan munduaz, errutinaz, etengabeko errepikapenaz gogoeta egiteko. Baina teknikoki gertatzen da harrigarrien: Widrichek bideo digitalean errodatu zuen, baina irudiari textura berezia eman nahi zionez, material guztia inprimatu, fotokopiatu, eta 35 milimetroko kamera batekin berriz grabatu zuen. Fotokopia erre baten tankera hartu zuen filmak.
Aurrekoan, sarean saltsan, 2003an egin zuen Fast Filmekin jo nuen: berriz ere harri eta belarri geratu nintzen irudiaren tratamenduarekin. Copy Shopeko inperfekzioaren estetikak, oraingoan, kolorea hartu du eta hiru dimentsiotan ere funtzionatzen duela erakutsi.
Zinemaren historiari egindako omenaldi gisa uler liteke Fast Film. Ordu laurden eskasean, sekuentzia klasikoak hartu, moztu, eta testuinguruz aldatuz, bideo-artetik gertu dagoen lana ondu zuen Widrichek. Hollywood erdia ikusiko dugu tren laster ero batean; gero paperezko hegazkinetan; THE END letren jazarpenari aurre egiten... Eta azkenean, musu heze eta erromantikoetan urtzen, pelikula ondo amaitzeko. Erokeria txiki bat, lan asko hartuta egindakoa.