Publizitateak mundua erosi zuenekoa ondo gogoan daukat. Telebista aurrean nengoen. Edo Interneten bestela. Matrioska itsusia bailitzan, iragarkiak iragarkien barruan zetozela jabetu nintzen: “Ni ez naiz inozoa... Handitu zure zakila. Audi bat irabazi duzu. Viagra merkezurrean... dudarik gabe; Online nago...”

Anestesia taldeak disko oso bat eskaini zion ultrakomunikatzen gaituzten aro honi, argi utziz horrek ez digula inolaz ere informazio fidagarriagorik bermatzen. Taldearen izena bera sartu beharko genuke apika izenburuaren barruan eta honela irakurri, mezua bere osotasunean ulertzeko: Anestesia ultrakomunikatzen. Alegia, anestesia dela horrenbeste hedabideren bitartez gure artean barreiatzen dutena. Urola Kostatik Tolosaldeara salto eginez, Deabruak-ek errime kantatzen duena harira letorke: “Antzeko mezu subliminalekin anestesiatzen gaituzte”. Zer eta Behin ta berriz izeneko doinuan. Izenburu aproposa, inondik ere, ultrakomunikazio horren maiztasuna adierazteko.

Maiztasunaz ari naizenez, gauero errepikatzen dudan akats bat aitortu nahi dizuet. Mesanotxean irrati-iratzargailu horietakoa daukat, argi gorriztekikoa. Bada, lotara aurretik biharamunean iratzartzeko ordua programatu eta irratia prest uzten dut, hurrengo goizari albistegiekin ekiteko. Hartara, batek ez daki uholde batek, atxiloketa batek edo ez-dakit-zenbat-milioi langabetuk esnatuko duten. Kafearen atariko “txute” informatiboa izan ohi da niretzat, masokista xamarra, egiari zor. Beharbada inozoa ez, baina apur bat Kaiku banaiz, hori egiteagatik.

Dena dela, hori egin gabe ere ohartuko zineten publizitatearen azkeneko boutadeaz: albisteak (ere) patrozina daitezke. Urliak lurrikara hau aurkezten dizu, sandiak Bagdadeko leherketa berria, eta abar. Zinismoaren gailurra ote?

Adibiderik behinena gaur goizekoa. El Mundoren iragarki batekin esnatu nau irratiak, hiru-lau albiste txepelen ondotik. Egunkari honen kazetaritza garbiaz mintzo da luzea egin zaidan spota. Laburbilduz, hedabideak “argitu” dituen hainbat kasu aipatzen ditu, eskerrak eman beharko balitzaizkie bezala aipatu ere: 11-M, Faisán, eta abar. Larritu nauena, baina, ez da hori izan, ez bada azpitik entzuten zen musika bera. Ametsetan ote nengoen oraindik ala The Times They Are A-Changin da iragarkirako ERABILI duten kanta?

Segidan etorri zait, noski, bigarren galdera hau: non arraio daude Dylanen abokatuak, beharrezko direnean?