Mikel gaztetxoa dugu istorio honetako narratzailea. Aitak egun batean arrantzara joango direla esaten dio eta horrela, ekintza xume eta sinple horretatik abiatuta, hainbat eta hainbat gertakariren lekuko izango gara.

Oker ez banago hau da Jose Mari Morcillo “Morkots”-ek ilustratu duen aurreneko liburuetako bat eta aipagarria da testuaren eta irudiaren garrantzia lan guztian. Izan ere, ez gaude album baten aurrean baina irakurketa prozesuan edo liburuetako garapen bat egin beharko bagenu hauxe izango litzateke albumaren ondorengo urratsa. Irudi asko eta testu gutxi izan arren idatzizkoak badu-eta autonomia. Hori bai, kasu honetan irudia, zenbaitetan, testua baino harantzago doa informazio aldetik –haitzetara iritsi eta arrantzan hasten direnean bezala, ikusgarria da aitaren aurpegia eta larritasuna, Mikelen egoera lasai eta alaiaren parean–.

Mikel eta aita arrantzara doaz, eta legatz edo bisigu bila ari badira ere, azkenean olagarro bat harrapatuko dute. Aitak aitonari buruzko komentario bat egingo du –bere galiziar errezeta sekretua proban jarri ahalko duela– baina Mikelen asmoak beste alde batetik doaz. Mikeli ez diote maskotarik edukitzen uzten etxean, ez katurik ez zakurrik, baina inork ez dio ezer esan olagarroei buruz. Eta horrela Erro, izen horrekin bataiatu baitu Mikelek olagarroa, Mikelen maskota izango da.

Jakina, amari ez dio graziarik egingo bainatzera joan eta olagarro bat aurkitzea bainuontzian; eta etxean zeuden arrainak –urontzian zeudenak– desagertu egingo dira Erro han ondoan egon eta gero. Aitonak ere borrokaren bat edo beste izango du Errorekin, eta azkenean irtenbidea bilatuko dute –hobe izango litzateke esatea amak inposatzen duela irtenbidea– olagarroarentzat.

Narrazio laburra dugu, egun batean jazotakoak biltzen ditu, baina, hala ere, kontu asko aipatzen ditu. Idazkera, erritmoa, bildumaren ezaugarriek markatzen dute. Irudiez osaturiko orriak, testu gutxirekin, ideia nagusiak aipatuz eginiko umore kutsuko narrazioa.

Argumentua ez da berria –G. Durrelli irakurriak dizkiogu antzekoak, esaterako– baina Bilbaok ederki lortu du ipuinari dagokion tonua eta amaiera orijinala eta logikoa bilatzen, lastima irudien artean dagoen desoreka. Batzuetan –lehen planoetan– galdu egiten baitute, eta besteetan, aldiz, nahiko lortuak direlako.

Edozein modutan, Olagarro bat bainuontzian nahiko liburu interesgarria da, gustura irakurtzen den istorioa izateaz gain ederki eginak dituelako tonua, erritmoa eta irudi eta idatziaren arteko oreka.