Rita saileko hirugarren entrega dugu hau eta aurreko bietan bezala (Rita tenislari eta Rita poloan), honetan ere, Valverdek asmaturiko neska dugu protagonista nagusia. Oraingoan, gainera, izenburuak iradoki dezakeen moduan abenturaz osaturiko liburu baten aurrean aurkitzen gara.

Rita Egiptora joan da bertan dagoen osaba Danielekin indusketa arkeologiko batean parte hartzeko asmoz. Aireportuan, baina, okertu eta bere bila joan denarekin elkartu beharrean beste batzuekin egiten du bat neskatoak. Gizon-emakume hauek indusketara doaz baina, Ritaren ustearen kontra, ez osabari laguntzera, lapurtzera baizik.

Mikel Valverdek, aurreko liburuetan bezala, testua eta irudia erabiltzen ditu istorioa kontatzeko –irudia elementu osagarri gisa erabilita, egia esan– eta narratzaile orojakilearen bidez irakurlearen arreta erakartzea lortzen du. Hasiera-hasieratik jakingo dugu Rita okerreko gizon-emakumeekin joan dela eta, horrela, adi-adi jarraituko dugu neskato bitxi eta azkarraren jokabidea okerraz ohartu arte eta handik aurrera.

Abenturen ohiko topikoak eta elementuak erabiliz, Valverdek liburu entretenigarria egin du, hori bai, sinesgarritasun aldetik badira txiripa gehiegi, baina antzinako filmetan bezala –eta badu horietatik liburu honek– garrantzitsuena ez da egia edo gezurra, sinesgarria izatea edo ez, kontua da irakurlea gustura egotea, liburuaren zurrunbiloan sartzea eta Ritaren lokarri gero eta luzeagoarekin eginiko korapilo gero eta handiagoan nola harrapatzen den –“Orain, suaren argitara ikusita, Salim, Carlsson eta Paponet andereñoaren aurpegiak jende maltzur eta gaiztoarenak begitandu zitzaizkion Ritari. Lapur-talde beldurgarri bateko kideen aurpegiak ziren! Eta bera ere… talde horretako partaide zen” (41. or.)– eta, ondoren nola askatzen den ikustea intriga eta tentsioa askatze horren parte direlarik: “Denbora oso mantso pasatzen zen, oso mantso, eta mantsoa zen gameluaren ibilera ere hondar-zelai ikaragarri hartan” (50. or.).

Egia esan Ritaren liburu honek, Garmendiaren abenturek eta estilo horretako beste batzuek bezala, badu abenturazko klasikoen usaina, badu duela 50 urte eginiko pelikulen antza, nahiz eta gaur egungo irakurle gazteek horren berri ez izan. Baina bai kasu batean bai bestean une atsegina igaroarazten ziguten/digute. Eta horretan, egilearen lana bezain garrantzitsua dugu itzultzailearena kasu honetan, Elexpuruk ederki asmatu baitu euskal irakurleren mailara egokitzen lana, liburu entretenigarri honen itzulpen ederra eginez.