II
Eguneroko ongizatean
diruak gaitu egurtu,
antzutasuna eskaini digu,
eta sormena lapurtu,
eskerrak ez den esperantzaren
katebegirik apurtu
zilborrestea lotura bila
nola nekez den beldurtu,
Txina ez al da mendebaldeko
sabel handia bihurtu?


III
Patuak ere parte hartzen du
behin egindako aukeran,
datorren hori imajinatuz
zer nolakoa ote dan…
erditzearen erdibidea
hegazkin batean hegan…
gero etxean ezin da poza
ez den beste ezer edan,
mundu handi bat zabaltzen baita
begi txiki horiengan.

IV
Berez erraza ez bada hala
erabakitzearena,
bizi dutenek esaten dute
zailtzen dietela dena:
hainbat galdera psikologiko,
etikoetan barrena,
mila tramite, hamaika froga…
azkenerako baimena;
nola neurtu ote daiteke
zeinek duen ahalmena?


V
Haurra “erabat” integratzeko
aita-amen eginahala:
nahiz nabarmena den begijera,
ta nabarmena azala,
sendi berrian bigarren aldiz
jaio balitza bezala
izen berri bat ipintzen zaio,
bestea ahaztu dezala…
beldur naiz berez konpleju hori
umearena ez dala.


VI
Baina detaile horrekin ez dut
aldegin nahi urrutira;
mugatu nahi dut haurrak dakarren
hunkidura berezira,
bizia eman daitekeelako
mila era ta neurrira:
inor guraso bihurtzen duten
ume horiei begira…
norbere sabelean ez baina
bihotzean hazten dira.

Doinua: “Aita izena”.