Euskaratik gaztelaniarako jauzia hasiko duen haurraren fenomenoaz hitz egitekotan geratu nintzen aurreko zenbakian. Hona neskatilaren istorioa.

Aitak eta amak beti euskaraz egin diote hondartzan, ihes egindako esaldiren bat salbu. Umeak euskaraz erantzun die. Aiton-amonek haurrarekin duten harremana korapilatsuagoa da. Uste nuen amonak euskaraz egiten zuela eta aitonak ez, gero konturatu nintzen aitonak ere haurrari euskaraz egiten ziola. Baina bai aitona eta bai amona erdaldun imajinatzea ezin dut saihestu; sonbrilla azpiko solasaldietan, helduekin, beti gaztelaniaz egiten dutelako. Total, aiton-amonek euskaraz egin diote orain arte, aita-amek ere bai. Baina, hara aurtengo udako bigarren ezustekoa! –lehenengoa aurreko gogoetan azaldu nuen–. Toallan etzanda nago, ez dut ikusten, baina entzun egiten dut. “Ui… nik uste dudan ama-alabak badira horiek… erdaraz ari dira…”. Ezin begiratu gabe egon eta lepoa giratu dut. Ai ama! (espezial datorkit esaera). Amak erdaraz eta euskaraz egiten dio eta neskatila esanekoak ikasi du euskaraz egiten dionean hala erantzuten eta gaztelaniaz egiten dionean gaztelaniaz. Metamorfosiaren lehen alea da. Atzeramartxarik gabeko prozesua dirudi, baina ezin dizuet gehiago aurreratu hondartza-garaia amaitu egin baitzait.

Ondo bidez eta eguraldia lagun, ikerlaria eta ikerketa soziolinguistikoaren lagina hondartzan elkartuko gara berriz datorren udan eta jarraipena eskainiko dizuet. Gainera, gurasoek karamelo goxoa jarri didate eskura: bigarren alabatxoa izan dute.