Hardcorea da sistemari eta gizateriari oihukatzeko modu aproposena zuretzat?

Hardcorea modu ona da, punka, metala, punk-rocka, hip-hopa eta beste izan daitezkeen moduan. Beti erakarri nauena da borroka kontzientzia: gauzak aldatzeko gogoa, gustuko ez duguna salatzekoa, eta besteei hori ohartaraztekoa.

Nola jaio da Estricalla, eta zein helburu ditu?

Estricalla jaio da Kantabriako Kloakao hardcore talde mitikoaren eta nire arteko elkarlan moduan. Ez daukagu gure burua taldetzat, baizik ekintza edo oihutzat; itsasoratu berri gara eta guk ere ez dakigu norantz goazen. Rocka hain aurre-diseinatuta, zehaztuta eta mugatuta dagoen honetan, nahiago dugu ekaitza baretasuna eta ziurtasuna baino. Itsaso bareak ez du marinel onik egiten. Helburua? Luciok esaten duen moduan, “borrokatzea… eta besteei lagundu borrokatzen”.

Zer ikasi dezakegu Lucio Urtubiaz eta Xabier Silveiraz?

Luciotaz ikasi dut posible dela eta bukaera arte borrokatu behar dela. Baita konstantzia, dedikazioa, pasioa eta beste. Xabitaz, berriz, gauzak lasai hartzen, begiratzen, mozteko arriskua eduki arren atzamarra sartzen, kabroiagoa izaten eta gauzei bere izena jartzen.

Liburuei erreferentzia asko egiten dizkiezu. Irakurketaren iraultzan sinesten duzu oraindik?

Kultura iraultzailea da, etorkizunez kargatuta dago. Hego Amerikan ikusten dugu, kulturalki eta politikoki hezitako herriak engainatzeko zailak direlako. El Corazon del Saporen sasoietatik kantu bakoitzari zita bat gehitu izan diot, entzuleek erreferentziak izan ditzaten.

Zer aurkitu duzu Euskal Herrian inposizio garai hauetan?

Ba, halako garai gogorrak izan arren, errebelatzen eta korrontearen aurka igeri egiten dabilen jende asko. Naufragio baten bizirauleak garela dirudi eta guztia galduta dagoela, baina gugan sinetsi eta gure borrokatan ilusioa izan behar dugu. n