Kazetarien galdera: “¿Eta etorkizun horretan, ‘normala’ ote da PSE eta ezker abertzalearen arteko gobernuak izatea?” Eta Patxi Lopezen erantzuna: “Ez dut oso gertu ikusten etorkizun hori. Baina batzuk beldur dira hipotesi hori egunen batean egiazkoa izatea”. 2005eko azarokoa da Vocentoko egunkariak egindako elkarrizketa eta su-eten zurrumurruak eten bakoak ziren. Batasunaren eta PSEren ezti garaiaz hitz egiten zuten orduan jeltzaleek. PPren esanetan, Zapaterok eta ETAk elkarren beharra zuten. Lau urte geroago PPko Arantza Quirogak hartu du Eusko Legebiltzarreko lehendakaritza, PSEren eta PPren gobernu akordioari esker.

PSE-EEk bakarrik osatuko du Gobernua eta, aipatu akordioaren ondorioz, PPk ez du zentsura moziorik aurkeztuko, baldin eta akordioa betetzen bada. Baina, jakina, hitzarmenak betetzeko zein apurtzeko daude, idatzitakoaz egiten den interpretazioaren arabera. Demokrazia, askatasuna, bakea, biolentzia, abertzaletasuna, hizkuntz politika, EITB eta beste zenbait konturi buruz egiten diren irakurketak bolo-bolo utzi du hau “Mayor Oreja-Redondo Terreros” garaiaren bertsio biguna dela.
Baina ez, PSEko buruzagiak hasi dira lau haizetara zabaltzen ezetz, ez dela horrela izango eta orain sozialisten txanda dela. Quirogaren hautaketa eta dokumentuaren agerpenarekin, PPri bukatu zaizkiola kaperatik atera ditzakeen untxiak. Jesus Egigurenek eta Jose Antonio Pastorrek gisakoak haizatu dituzte hurrenez hurren El Pais eta Gara-ko elkarrizketetan.

Patxi Lopezi hauteskunde emaitzek oparia jarri diote eskuetan, eta agian bazkidez aldatu behar izan du. Askok pentsatzen dute jeltzaleei begira zegoela, baina berak irabaziz gero. Bestela izan da eta hanka bat Ajuria Enean du jada. Lehenengo helburua bete da, baina iragarpenak ez dira onak: gehienek ez diote bi urteko bizitza ematen 25 parlamentariz sostengatutako gobernu berriari. Egigurenek ere, beste arrazoi batzuk tartean, 2011ko mugarria jarri du aipatu elkarrizketan: “Ezker abertzalea bide amaieran da”... “eta erabaki bat hartu beharko du bi urte baino lehen, udal hauteskundeak baino lehen”. Aldi berean, bi urteren epean bakea euskal gizartera iritsiko dela dio. Egiguren prozesuaren gizona da PSOEn eta bere berbak adi jarraitu behar dira, baina oraingoak beste ezer baino gehiago bere gobernuari haizea emateko berbak dirudite.

Maiatzaren 21eko greba deialdia ere giroa beroagotzera etorri da. Eta asko dira “ordua zen” esan duten herritarrak. Gobernu berriaren kontrakoa ei da. Frantzian ez da gobernu aldaketarik izan, baina dagoeneko erabili dute greba orokorra. Bidasoaren ipar-hegoko bi konstituzioetan legezko jokabide gisa ageri da eta langileen eskubide eta interesak defendatzeko ohiko tresnatzat jotzen da mundu zabalean. Jakina ez duela ezer konponduko, baina larriagoa da orain arte mendebaldeko gobernuek jarritako milioika milioi euroek ezer konpondu ez izana. Grebak ez dira ezer konpontzeko, protesta eta presiorako tresna baizik. Funtsean, bakoitza bere lekuan jartzeko balioko du, eta bere onurarik nagusiena zera izango da, kapitalismoaren krisi honen oinarrizko interpretazio bateratua egiten dutenak bat egiten hasten direla erantzunetan ere. Hego Euskal Herria esparru gisa hartuz gainera, ELA eta LAB buru, gehiengo sindikala berriz ere norabide egokian dela erakutsiz.