Onartzen dut artikulu honetan egitera noana soziologia merkea dela eta ondorioztatu uste izanen ditudanak areago dutela nire aurreiritzietatik ezen azterketa sendo baten ondoren ateratakoetatik baino.
 
Bihoa aurretik: poperoa naiz esan behar nuen, baina nintzen esatea egokiagoa da, izan ere, azken honetan musika barrokoa entzuten dut nagusiki. Eta ez da, barkatu zuritzea, kulturrontzi irudia eman nahia.
 
Pentsatzeko ematen dit horregatik La Polla Recordsen moduko punkaren iraute irmoak –norbaitek artikuluaren laburpentzat, hoberenera, egilea zaharkilotako hartzea ez litzateke harritzekoa–, gure artean kasik-kasik talde klasiko bihurtzerainokoak.
Bi adibidez argituko dut. Ez dakit zenbatek beteko zuten euskal jendearendako –Parte bat? Denok? Euskal denok? Den ez-nafarrak, Iparraldekoak salbu? EAEkoak?– ohikoa den sagardotegiaren erritoa, baina bete ere, Hernanin egin duten gehienak ohartuko ziren La Polla Records, eta oro har punka zenbat entzuten den tabernetan.
 
Duela gutxi bete nuen erritoa eta arrapaladan atera nintzen tabernatik “Opus Dei o no!” leloak pertsekutaturik. Berriz ez! Edade gehiegi dut eta, beraz, duela gehiegi bizi izan ditut laurogeiak. Norbaitek usteko balu kanta horien jartzeak baduela nostalgiatik, berehala ezezta dezala. Izan ere, gazteak ziren tabernan zeuden gehienak, gazteak ziren kanten erritmora dantzan ari zirenak.
Beste adibidea nire ikasleek –hamasei urte ingurukoak– eman zidaten. Nafarrock, uste dut, izan da Olaztin duela asteburu batzuk. Joko zuten taldeez galdetu nienean: Gatillazo bota zidaten lehendabizi. Gatillazo, nik ez nekien La Polla Recordsen errenkarnazio ebaristiarra dela, oinarrian La Polla Records berbera, bai musika bai letra aldetik. “Gatillazo, Gatillazo” erantzun zidaten nire ikasleek poperorik bazen galdetu eta, nik La Oreja de Van Gogh aipatzeagatik barrezka.
 
Baina zergatik gustatzen zaizue? “Musika, letrak...” eman zidaten arrapostu. Kanta pare bat entzun genituen.
 
Zergatik ote? Ez ote da arraroa, ez dut hitz bortitzagorik erabiliko, gurasoei gehien gustatu zitzaiena seme-alabei ere hagitz gustatzea? Ez da ezer okerrik hor? Norbaitek argudia dezake Rolling Stones ere belaunaldi ezberdinen taldea izan dela, eta baiezkoa onartu beharko nioke, taldea bai baina ikurra ez gehituz.
 
Zerk eragiten du La Polla Records eta bere antzeko oraingo taldeak, beste kultura batean bazterrekoa litzatekeen zerbait, erdigune izatea? Ala, itxurak itxura, bazterrekoak al dira?
 
Politikak, argi eta garbi. Euskal gatazkaren irautea gauzatzen da talde horietan. Baina goitik beherako eraldaketa nahi duen euskal iraultza hori nola egon daiteke bere-berean hogeita bost urtez? Kontraesankorra da, gutxienez, gurasoek entzundakoa seme-alabek mirestea, herri musika –uler bedi popa, punka, rocka eta abar– mendebaldeko kulturan, aurreko belaunaldiaren kontra egiteko tresna izan denean? Zer lekune uzten zaie seme-alabei gurasoek berrogeirekin Rimbauden rola betetzen jarraitzen badute? Ez ote hau Ediporen ezina?
 
Nire uste apalean punk musikaren iraupenak mugimendu baten urrezko aroa –Ezker Abertzalea laurogei hamarkadan– seinalatzen du eta, ondorioz, uste ez bezala, La Polla Recordsen doinuekiko gazteen dantza, ariketa nostalgiko moduan irakur daiteke.
 
“Ezer ez da aldatu” dio kantaren letrak. Zer ote begi-bistakoa, ezetz ala baietz?