Azken urteotan presentzia nabaria izan duen gaia izanagatik, ez da oso aspaldian euskal literaturan eta euskal gatazkaren erlazioaren inguruan hausnartu eta idazten dela. Izan daiteke arrazoi ugariren kariaz, baina euskarazko nobela, poema eta ipuinetan aspaldi samarretik gatazka eta bere ondorioak azaltzen diren arren, duela gutxi arte ez da gaia planteatu literatur kritikaren ikuspegitik.
Baina, ezer baino lehen, Maldetan Sagarrak-en Jon Benitok zioen bezala, zertaz ari gara euskal gatazkaz ari garenean? Hitzetik hortzera erabiltzen dugun terminoa da, baina nago ez litzatekeela batere erraza izango denok adostutako terminoaren definizioa lortzea. Batzuentzat euskal gatazka Espainia eta Frantziaren zapalkuntzaren ondorioz sortzen den gatazka da, beste batzuentzat ETA-ren terrorismoa, beste batzuentzat klase borroka ezkutatzeko balio duen amarrua, edo horietatik guztietatik pixka bat. Eremu labainkorra, bistan denez, eta hala, kritiko bakoitzaren arabera, euskal gatazka modu batera edo bestera ulertzen da, bere hausnarketen ondorioak ere ezberdinak izango direlarik.

Mikel Iriondo eta Iban Zaldua

Gaia plazaratu zuen lehenetarikoa EHU-ko estetika irakaslea den Mikel Iriondo izan zen. 2003ko urte bukaeran Bitarte aldizkarian argitaratutako Arte y violencia en el País Vasco izeneko artikulu batean, “bortizkeria terrorista” euskal artean –eta tartean euskal literaturan– nola landu den aztertzen zuen. Artikuluaren ideia nagusia honakoa zen: euskal arteak bizkarra eman dio “biolentzia terrorista” azaldu eta lantzeari. “Ia ez dira existitzen duela ia 40 urtetatik lotzen gaituen bortizkeria terrorista lantzen duten adierazpen artistikoak”. Euskal literaturari dagokionean, bertako balizko errealismo falta salatzen zuen, ez bide zegoen euskal literaturan politikarako tarterik, “Goenkalen bezalatsu”. Salbuespenen artean, Ramon Saizarbitoriaren Ehun metro eta Bernardo Atxagaren Gizona bere bakardadean aipatzen zituen; lehenengoak terrorismoaren salaketa espliziturik egiten ez zuela zioen, eta bigarrenaren emaitza, berriz, etsigarria zela –arrazoi berdinagatik, suposatu dezakegu–.

Iban Zalduak amu honi heldu eta euskal literaturan bortizkeria Iriondok adierazi baino dezente gehiago landu izan dela erantzun zion Animalia disekatuakeko atal batean. Liburu-zerrenda luze samar bat azaltzen zuen Zalduak, Ehun metro geroztik gaia euskal literaturan etenik gabe landu dela erakutsi nahian. “Kontua da, noizean behin arinki esaten denaren kontra, egon badagoela gatazkaren inguruko langintza literario bat, poliedrikoa eta, nire ustez, bizi dugun egoera irakurtzen laguntzen diguna, hein handiagoan edo txikiagoan”. Inpresioa dut, haatik, zerrenda horretatik zenbait liburu ez lituzkeela inolaz ere “bortizkeria terroristaren” salatzailetzat hartuko Iriondok, eta gainontzekoetatik, gehienak etsigarriak irudituko zitzaizkiola, Ehun metro eta Gizona bere bakardadean modura ez dutelako aski argi eta esplizituki gaitzesten eta, batez ere, kondenatzen, bortizkeria hori. Beranduagoko idazki batean, Mikel Azurmendiren Tango de muerte liburuaren aurkezpenean, Iriondok Atxagaren Soinujolearen semea aipatzen zuen, eta baiki, “ideologia nazionalistaren euskarri afektiboaren” erakusgarritzat jotzen zuen, eta hortaz, nobela honek ere ez du aski asebetetzen biolentzia terroristaren balizko salaketa beharra. Arazoa da Iriondoren euskal gatazkaren kontzepzio estuak eta bere posizionamendu politiko markatuak ez diola ikusten uzten gaiari erlazionatutako obra andana hori, eta azkenean, panfleto politikoa dela kontu honen inguruan onargarria zaion molde bakarra –nahiz eta, jakina, berak halakorik ez aitortu–. Euskal gatazkaren inguruko bere lerraketa hain da itsua, ezen kontraesanean sartzen baita Holokaustoaren inguruan egiten dituen kontsiderazioekin. Izan ere, Holokaustoari dagokionean, artelan aberats eta ñabarduraz beteak (Imre Kérteszen obra) hobesten ditu ikusgarritasunaren eta manikeismoaren (Steven Spielberg-en Schindler’s list) aldean.

Maldetan sagarrak

2005eko uztailean Miarritzen Euskal gatazka euskal literaturan izeneko ikastaroa antolatu zuen UEU-k. Bertan zenbait idazle, kritiko eta adituk gaiaren inguruko beren ikuspegia azaldu zuten. Jardunaldi hauetako mintzaldiak urte bete beranduago bildu ziren Maldetan sagarrak liburuan. Liburu hau da gai honi buruzko egungo erreferentziazko liburua.

Itxaro Bordak Iriondo eta Zalduak jarritako puntuari jarraitu zion nolabait, eta Ehun metro-z geroztik “Euskal Herriko egoera politiko latza” azaltzen zaigula defendatu zuen, nahiz eta azpimarratzen zuen 1998ko su-etenaren ondotik “lumak askatu” eta bortizkeria gaitzat hartzen diren liburuak areagotu direla. Baina Bordak gaiari alderdi berri bat gehitu zion, gatazka euskal literaturan adierazten ote den baino, gatazka hori nola azaltzen den galderari erantzun ziolako Bortizkeria, idazlea eta zenbait gai oraino izeneko hitzaldi horretan. Eta hala, bere tesi nagusia zen euskal literaturan etakidea gudari izatetik terrorista izatera pasa dela: “Bilakaera luzea eta astiroa izan da. ETAko ekilea eta geroxeago IK-koa, gudaria zen eta hogeita hamar urte beranduago ekile berdina argiki terrorista da idazleentzat. Ez denentzat bistan dena, baina bai anitzentzat”. Bordaren ustez, euskal gizartearen ETAren bortizkeriarekiko jarrera aldaketak, 90eko hamarkada hasieran kokatzen duenak, bere erreflexua izan du euskal literaturan. Gisa honetan, 70eko hamarkadako Ehun metro eta 80ko hamarkadako Txillardegiren Exkixu-ko etakideak heroi edo gudari gisara agertzen bazaizkigu, 90eko hamarkadako Gizona bere bakardadean nobelan etakidea “irakurlearentzat batere sinpatikoa ez da”. Argi dago ikuspegi hau zalantzan jarri daitekeela; batetik, Saizarbitoriak berak aipatzen du Bost idazle Hasier Etxeberriarekin berbetan elkarrizketa-liburuan ez dagoela Ehun metroren interpretazio honekin ados, ez duela hain argi ikusten Jon protagonista heroia denik; eta bestetik, ikusi dugu dagoeneko Iriondori, esaterako, Gizona bere bakardadeaneko etakidea sinpatikoegia iruditzen zaiola oraino.

Aingeru Epaltzak puntu dezentetan Bordaren bide beretik jo zuen, eta hala, zera seinalatzen zuen: 2000. urtetik aurrera gatazkaren gaineko idazlan ugari kaleratu badira ere, ordura arte borroka armatua argi eta garbi kritikatzen zuten kasuak bakanak izan dira –hemen ere bat egiten du Mikel H. Abaituak–. Bestetik, aldaketa hau euskal jendartean gertatutako pertzepzio aldaketarekin lotzen zuen orobat: “faktore sozial begi bistakoak daude gai honek (euskal gatazkak) 80ko hamarkadan gure liburuetan duen presentzia urria azaltzeko, eta faktore sozial horiek berek eragina dute 90eko hamarkadako pixkana-pixkanako isurian”. Baina halaber, ñabardura bat gehitu zuen, alderantziz ere gertatzen dela azpimarratuz; alegia, literaturak jendartearen ikusmoldea aldarazten duela maiz, eta gainera, aurreikuslea izan daitekeela. Zentzu horretan, 1991n argitaratutako bere lehenengo nobela luzea, Ur uherrak, iragarletzat jotzen du.

Jokin Muñozek, Bizia lo. Ohe azpia hitzaldian Mikel Iriondoren ideia nagusia jaso zuen: “Neurri batean, euskal idazleek errealitate mikatzari bizkarra erakusteko joera izan dute beti”. Alabaina, joera hori ez du soilik Iriondok esango lukeen “biolentzia terroristara” mugatzen, gauza bera gertatzen da gerra eta gerraondoko literaturarekin, zeinak gudarien, exiliatuen eta enparauen errealitatea alde batera uzten baitu. Hala, Muñoz euskal literaturan gaur egun egin daitekeen onena euskal gatazkaz idaztea dela esatera iritsi zen: “Orain, eta batez ere gure harresia erortzen denean, gure literatura definitu eta, aldi berean, harenganako interesa piztuko duena ‘La Cosa’ da”.

Joseba Gabilondo

Baina Maldetan sagarrak baino lehenago, eta are, Iriondok eta Zalduak baino lehenago, 1998. urtean, beste kritikari batek, Joseba Gabilondok, gaiari buruzko artikulu bat idatzia zuen. Kontua da AEBetako aldizkari espezializatu batean, Arizona Journal of Hispanic Cultural Studies 2-an, publikatu zuela ingelesez, eta gurera ez zela ailegatu artikulua euskaraz bere Nazioaren hondarrak liburuan bildu zuen arte, 2006. urtean. Hots, artikulua 1998an idatzi eta argitaratu bazen ere, Euskal Herrian ez zen 2006a arte jaso, Iriondo eta Zalduaren arteko eztabaida eta Maldetan sagarrak liburuaren ondoren, beraz.

Eta hau guztia kontuan izanda, deigarria egiten da Gabilondoren eta arestian aipatu kritiko edo idazle batzuen arteko bat-etortzea zenbait punturen gainean. Gabilondok ere Gizona bere bakardadean, Saizarbitoriaren Hamaika pauso-rekin batera, mugarritzat hartzen du ETAren jardunaren inguruko pertzepzio aldaketa ulertzeko: “Bi eleberriok lehen saio bat osatzen dute ETAri buruz historikoki idazteko, zuzenean babestu gabe edota zeharka marjinatu gabe”. Horien aurreko kasu bat, Ehun metro, aintzat hartzen du, baina Bordaren eta Iriondoren interpretazio antzekoa egiten du hemen ere: “testuinguru politikoa medio, terrorismoak funtzionatzen du ‘gu’ (euskaldunak) eta ‘haien’ (espainiarrak) kontra definitzen gaituen/dituen indikatzaile nazionalista bezala”.

Laburbilduz: bide berriak

Bistan denez, eztabaidak luze mintzatu eta argudiatzeko bidea ematen du, baina, iritzi diferenteak irakurri ondoren, badirudi badagoela halako tesi orokor bat nahiko onartua dagoena kritiko eta enparauen artean, zeina honelaxe laburtuko genukeen: Euskal gatazka euskal literaturan aspaldidanik –gutxienez Ehun metroz geroztik– izan dugu present, baina 90eko hamarkadaren hondarrean gatazka honen arrasto nabaria duten obrak ugaritu egin dira, neurri batean, euskal gizartean hamarkada horretan gertatutako ETAren gaineko pertzepzio aldaketa medio.

Agerikoa denez, euskal gatazka eta euskal literaturaren inguruko eztabaida, funtsean, ETAren jardunari eta etakideei buruz literaturak ematen duen irudira bideratu da. Hala, askok faltan botako dituzte, seguruenik, gatazkako beste elementu batzuetan –presoak, senideak, ETAren biktimak, iheslariak, torturatuak, mehatxatuak…– oinarritutako azterketa kritikoak. Badaude hor, honenbestez, ikerketa bide berriak; ez bagara lehenago kontu honekin behin-betiko guztiok gogaitzen, jakina.