Krisi industriala eragin duen finantza krisiak hainbat mota eta mailako biktimak ditu. Biktima guztiak ez dira berdinak eta ondorio sozialak ere ez. Enpresa handiak, ertainak eta txikiak ari dira sufritzen. Batetik, kontsumoak behera egin duelako, eta ondorioz, ekoizpena murriztu dute enpresok. Bestetik, bankuek ez dute dirurik askatzen eta litekeena da horregatik enpresen eguneroko jarduna gelditzea. Enpresa batzuek zein besteek neurriak hartu behar dituzte egoera konpontzeko, jakinda askotan egoera hori behin behinekoa dela. Lehenengo neurrietakoa da kostuak murrizteko ekoizpena erregulatzea. Horrek esan nahi du lana erregulatuko dela, nahiz eta aldi baterako izan.

Enpresa guztiek ez dauzkate aukera berak krisiari aurre egiteko. Enpresa handi eta ertainek urte onak izan dituzte eta etekin handiak pilatu dituzte. Ekoizpena murriztu dezakete lanpostuak gutxitu gabe, ezta aldi baterako ere. Enpresa txikiek erreserba gutxiago dute, krisi koiunturala estruktural bihur daiteke, eta horrek hondoratu egin ditzake. Enpresa handi eta ertaineko langileek eta sindikatuek presio sozial handia egiten dute eta diru publikoaren eskutik laguntzak eta baita erregulazio espedienteak ere lortzen dituzte. Enpresa txikietako langileek ez dute horrelako presioa eragiterik lortzen. Horregatik, botere publikoek eta finantza erakundeek, batik bat aurrezki kutxek, enpresa txikiak hobeto zaindu beharko lituzkete eta behin behineko konponbideak eman, hil ez daitezen.