RocknRolla. Zuzendaria: Guy Ritchie. Aktoreak: Gerard Butler, Tom Wilkinson. Britainia Handia, 2008. 114 minutu.

Guy Ritchiek problema bat izan du orain dela gutxi arte: hedabideek gehiago hitz egin dutela bere emaztearekin zuen harremanaz, bere filmetaz baino. Gertatzen da, Madonnarekin ezkontzen zarenean. Bukatu da erromantze hori, eta, –kasualitatea?– film berriarekin ospatu du.
Zuzendariaren filmografia ezagutzen duenak badaki zer espero dezakeen: Lock & Stock eta Snatch pelikulak bezala, RocknRolla ere elkarren artean korapilatzen diren istorioekin atondu du. Koktelean nahastu ditu, ostera, gangsterrak, lapurretak eta ipurkaleetako giroa. “Bat-Bi” izeneko pertsonaiak (Gerard Butler) eta bere lagunek, arazoak dituzte Lenny Colekin (Tom Wilkinson). Dirua zor diote. Bi milioi. Eta Cole da Londresko etxebizitza negozioaren zikinkeria guztiak manatzen dituena. Hobe zorra kitatzea, horretarako lapurreta handi bat egin behar bada ere. Nori lapurtuko, eta Colekin negoziotan dabilen Uri Omovich (Karel Roden) enpresari errusiarrari. Gainera, “Bat-Bi”-k harreman bitxia hasiko du Omovichen diru kontuez arduratzen den Stellarekin (Thandie Newton). Eta horrela, artilezko pilota lehoi batek jolasteko modukoa bihurtuko da, batez ere Lenny Colen semea azaltzen denean: rock izar drogazale bat, prentsak hiltzat jotzen duena.
Momentu batzuetan tentsioa falta badu ere, gustura utzi ninduen; tripak bota beharrean egin nuen barre sekuentzia batzuetan. Aurreko lanen formula gutxi gora behera errepikatzeak, egia da, sorpresa kentzen dio, baina Ritchieren estiloa garatzen ari da, hau ez da aurrekoen kopia hutsa.
Bukatzeko, bi ohar labur, filma ikusi ondoren irakurtzeko. Bat: Soinu banda iPodean eramateko modukoa da, baietz? Bi: Omovichen koadroa MacGuffin bat da. Segi Wikipediara, azken hori zer den jakin nahi baduzu.