Taldearen izena egiptoeraz da eta diskoan mundu arabiarrari keinu asko egiten dizkiozue.

Bata bestearen atzetik etorri da: lehenengo izena bururatu zitzaigun, eta nahiz eta doinu arabiarrak eta flamenkoa beti gustuko izan, hasieran ez genekien horiek lantzen. Gero guk lotu ditugu bi gauza horiek, bai hitzetan eta baita musikan ere. Hitzei dagokionez saiatu gara islatzen munduaren gaur egungo egoera, gerren zergatia… Hemen bizi garenok arabiarren egoeraren erantzule gara.

Askok diote thrasha 90eko hamarkadako soinua dela…

Musika egiterakoan ez gara oinarritzen gaur egungo taldeetan; atzerago jotzen dugu, nahiz eta gaur egungo ukitu batzuk gehitu. Dena dela, gu bizi-bizirik gaude.

Hastapenetan ez zenuten hain musika oldarkorra egiten.

Egia da. Lehen egiten genuen thrasha bestelakoa zen. Poliki-poliki, taldeak aurrera egin ahala, emaitzari indarra, amorrua… batu dizkiogu; eta hitzak ere oso gogorrak dira, salaketa egiten dugu. Errealitatea gero eta sakonago ezagutu ahala, gogortu egin gara. Hori da gorputzak eskatzen diguna.

Sinisten duzue musika lehiaketetan? Nolakoa izan da zuentzat Danbaka musika lehiaketan parte hartzea?

Danbakan parte hartzen bi alditan saiatu gara. Lehenengoan ez ginen sailkatu, baina bigarrenean irabazle izan ginen. Lehiaketak musikaren eta artearen aldekoak badira, hori bada helburua, sinisten dugu; eta Danbaka horrela ikusten dugu. Horri esker diskoa grabatu eta kaleratu dugu; baina zorte hori izan ez bagenu, guk aterako genuke.

Disko honetan zortzi eta bederatzi minututako kantuak grabatu dituzue, garapen eta konponketa handiekin. Sinpletasuna alboratu egiten duzue?

Sinpletasuna behar bezala eginez gero, ondo dago. Baina guk kantuak garatzen ditugun moduan odiseak bihurtzen dira. Konposatzerakoan izugarri kostatzen zaigu kantua bukatutzat ematea; asko disfrutatzen dugu.