Azaroaren 20an Baionako kaleetan, beste bospasei mila lagunekin manifestatzen nenbilela greba ideiaren bukaeraz gogoeta nintzen. Greba, amodioa bezainbat maite dut. Alabaina orduan laneko baldintzetaz, lan gehiago egin diru gehiago irabazteko lema sarkoziarren histeriak itxuraldatu lanaren ideologiaz eta gainerako ofizioetakoekin solastatzen gara, bestela bakoitza gure zokoetan gaude, marmazika, nagusien tirania moskotaren mende, buruak apal. Egunerokotasun zirikatuaren oihalean, greba urrako sano bat da, mass-mediak goizetik arrats arrunt kontra agertu arren, eta jainkoak daki berri sailak sakratuak direla herrikide anitzentzat.

Aldaketa sakona agitzen ari dela ezin uka. Kazetariak grebalariez doi bat objetiboki mintzo ziren garai bat izan zen, 2003ko Fillonen erretreten erreformaren kontrako mugimenduraino, hots. Aurten, naski, ederki ordainduak diren telebistetako gobernuaren fidelis canis horiek mugak gainditu dituzte: SNCF eta RATPko grebalariak pribilegiatu, gaiztagin eta kasik terrorista sozial erara aurkeztu dizkigute, grebalarien ekintzak bi minutuz eta hiritarren negar-anpuluak aldiz luzekiro presentatuz. Jakina da neoliberalismoa afektibitatean bermatzen dela, herra, gaizkizan eta auhen uhinak oro baliatu eta manipulatuz. Grebalariak ez dira alabaina RMIstak, baina asko SMICaren heineko edo pixka bat goraxeagoko hilabete-sariak dauzkaten funtzionario gorrotatuak direla azpimarra dezagun, salbuespenak salbuespen noski. Ez da politikarik egiten salbuespenekin, salbuespenak aurreratzen direla, gaztigu politikoak bidera eta ororengana hedatzeko. Betikoa: txikiak lehertu eta handiak laudatu, ezen olde berean, maioria isil horretako ingratuek ausarki txalotu dute Sarkozyk lehendakari soldata %140ez igotzea, hipokrisia baten bukaera xuxurlatu dute irri batez.

Behereko frantsesak, jubilatua da eta 1945az geroz martxan jarri egitura sozialetaz aprobetxatzen du, sindikatuen diktaduraren akabantza amesten du, sindikatuak debekatu beharko litezke, edozein baldintzetan lanerako dretxoaren faborez laneko eskubide sozialak, soldata minimoa, hogeita hamabost ordu nazkagarri horiek ezabatu, eta telebistetan nehoiz inuxenteki pasatzen ez diren errumaniarren eredua Frantzian zabaldu: hirurogei oren lan, berrehun eurorentzat. Errumaniarrak horrekin pozik dira, zergatik ez frantsesak?

Neoliberalek, jendeak plegarazten dituen kaosa antolatzen dute eta samin bortitz meta urrintsuan zutunik, Villiers Le Bel-en bezala, ordena mantentzen dute ikusgarriki, poliziek axolagabeziaz edo berdin ohituraz, bi haur hotz hil(tzen utzi) dituztela ahantzarazteko, eta katiminian, diputatuak laneko kodea, MEDEFak seinalaturiko arkaismo sozialetaz garbitzen ari dira: gobernuaren ahoa, bere elea bezain zuria da. Hannah Arendten Gezurra politikan artikulua irakurtzekoa da.

Berehala.