Ba, hesteak ere izerditan genituela, abuztuko eguerdi hartan Iraultzaren Museora joan ginen, XX. mendeko amets kolektibo baten barrunbeetatik bidaiatzera. Txikiak irabazteko duen aukera gogoratzera.

Goi klasekoek asmatu dituzte iraultzak, noble edo burges jatorrikoek. Bakunin, Marx, Trotsky, Rosa Luxemburg edo Che, begiratu horietako edozeini. Nekez aurkituko diezu herri xehearen begiei dariena. Hori bai, behekoen hauskortasuna bihotzeratzeko gaitasuna aurkituko diezu. Ez da hain zaila konprenitzen: iraultza irudikatzeko kapital kulturala eta edukatiboa behar; dependentzia ekonomikoak zein psikologikoak eragotzi ohi duen autodeterminatzeko gaitasuna behar; beldurrak trabatu ez duen harrotasuna behar.

Herri xeheak baina, erditu ditu ale batzuk beharrizanaren sabeletik. Camilo Cienfuegos da horietakoa. Museoan, Camiloren irudi bizartsuak sortzen zidan sinpatia bizi-bizi nuela, mutil gazte bat jarri zitzaidan aldamenean. Europarra, esango nuke. Gaztetasuna, edertasuna eta genetika alde zituen, agerikoa zen. Tirantedun nikiaren paparrean, izar gorria.

Arin mugitzen zen, bitrinetako argazki, fusil, zein iraultzaile izandakoen arropek atxikita zeramaten esplikazioa gainetik kendu guran bezala. Aurrea hartu zidan. Eta aurrean nuela konturatu nintzen, hurrengo bitrinan: pauso bat atzera egin eta bitrinaren kristalaren erreflexuak bueltatu zion irudiari so geratu zen, bere irudiari so.

Bitrinaz bitrina bere buruaren erreflexuari disimuluz begiratzen ziola erreparatu nion, kaletik zoazela dendetako erakusleihoak baliatzen dituzunean bezala. Bitrinetako eduki politikoa bere gorputz ongi definituarekin katramilatu zuen, biak atentzio eske balitu bezala. Narrazio iraultzaileari bere gorputzarena gailendu nahi balitzaio bezala.

Gorputzari gaur egiten diogun gorazarrea begien aurrean nuen. Dietetika dendak, gimnasioak eta ebakuntza-gelak betetzen ari direla akordatu nintzen. Habanako Iraultzaren Museoak gogoratu zidan gorputz ideologikoen lekuan gorputza dela ideologi berri.
Gorputza da kausa berria, belaunaldi berri baten buruhauste eta eragin esparru pribilegiatua. Gorputza eraiki beharra dago, ondo planifikatu, bizi-estiloaren eta niaren adierazpen gorenetakoa baita. Norbere singulartasuna eta aberastasun espresiboa demostratzeko gunea.

Gorputza dagoeneko ez da emanda datorren zerbait. Bertan eragin beharra dago. Eta aditu usteko askok nahi dute bertan eskua sartu, ogia oratzen balebiltza: dietetika eta nutrizioa, anabolizatzaileak, dermoestetika, injenieritza genetikoa, farmakologia...
Zahartzearen horrorea uxatzeko teknologia berriak. Aditu-sistemek kolonizatua dute gorputza, eta kolonizazio teknikoarekin batera, koloninazio ekonomikoa heldu da: merkatuak aspaldi zorroztu zituen hortzak eta gu denok gorputza “zaintzera” animatu.

Gaur badira gure artean, ikasturtea gainditzearen truke, sudur luzeegiak edo bular txikiegiak zuzentzeko eskari goiztiarrak. Gorputzaren kontrako bortxa legitimatua. Perfekzio nahi mendebaldarrak eragindako auto-bortxa fisiko onetsia.

Nartziso ederra ere errekako urak bueltatzen zion irudiarekin autoliluratuta bizi zen. Bere buruarekin txunditurik jausi eta ito zen arte. Irudi hilgarri batek narkotizaturik –Narkis-sos–, gorputza gorpu bihurtu zen arte.