Zein da Luis Vil, beste batzuek ikusi nahi ez dutenari erreparatzen dion ameslaria?

Estepako otsoa naiz, rocka maite duena. Musika egiteaz gain, eragiten didanaren gainean idazten dut: gizartearen kontraesanak, politika eta mundua mugitzen duten gauzak. Ez dut mundua aldatu nahi, baina jendea iratzartzeko-edo enkriptatutako flashak bidaltzen ditut.

Abestiak idatzi eta grabatzearen arrazoi nagusiena da zure barneko premia asetzea?

Kim Salmonek esango lukeen moduan rocka purga eta erredentzioa da. Maitasun, gorroto, ihesbide, zoriontasun edo pena premia dutenek musikaren bidez askatzen dituzte. Ni hunkitzen nauena da bazterrak astintzea eta barruan daukadan pozoia botatzea. Nire buruarekin askoz gusturago sentitzen naiz, nahiz eta jakin horregatik askok bizkarra ematen didatela.
Inoren lurrean zaudela uste duzu? Rockeroa, baina kutsu ilunarekin eta hitz gordinekin…
Bai, hala ikusten dut nire burua, baina ez dut aldatzeko asmorik. Gaur egun rockaren inguruan dagoenak atzera egiten dit. Sistemak underground edo alternatiboa irentsi, eta moda, negozio, oportunismo eta interesekin nahastu du. Ez ditut talde berriak jarraitzen, eta ez naiz rockaren zirkuituetan mugitzen…ez dudalako ospearekin amets egiten.

Rockak iraganeko “arriskua” galdu du?

Gaur egun rocka guztiz inofentsiboa da. Aspaldi MC5, Jim Morrison eta beste asko atxilotzen zituzten egiten zutenagatik; gaur egun, berriz, Marilyn Mansoni Grammyak ematen dizkiote. Beasts Of Bourbon taldeak, adibidez, oraindik arrisku kutsua badu; ezinbestekoa da alienatutako monotoniarekin apurtzeko.

Telebista zure obsesioa da?

Nire belaunaldiak telebista izaera kritikoarekin mundua ulertzen lagun zezakeen gailutzat zuen. Baina gaur egun telebista ikusleak manipulatzeko gailu oso garrantzitsua da iragarki, albistegi edota filmen bidez.