Besteen nortasuna ordezkatzen duten psicokiller eta pertsona bakartien istorioak dagoeneko ezagun ditugu zineman eta horien bertsio lighta kontatzen digu Boormanek: gizon aberatsari etxea, familia eta lana lapurtzen dio bere biki ezezagun eta behartsuak –errazegi, esan dezagun–. Ordura arte, dena den, filma ez doa gaizki: egunkarietako fitxan jarri dioten “thriller” sailkapena nahiko duin mantentzen du. Hortik aurrera, drama, surrealismo eta umore beltzeko gagen nahasketan hondoratzen da. Diruak ez omen du zoriontasuna ematen eta egungo kapitalismoaren kritika izan nahi duen ipuin moralista hau ezagunegia dugu jada. Hala, aberats ohia –komunismoa miresten duen semeduna– konturatuko da zeinen libre bizi den ondasunik gabe. Izan ere, gure protagonistarentzat askoz hobe da behartsuentzako aterpetxean gaua pasatzea eta zoroetxean bukatzea cuatroporcuatroa eta jauregi itxurako etxebizitza edukitzea baino. Ez gara gu izango materialismoaren apologia egingo dugunak, baina errealismo pixka bat gehiago espero genuen… Hala eta guztiz ere, Irlandako paisaiak ikustera hurbiltzen denari ez diogu amaiera zapuztuko: Boormanek Hollywoodeko produktoreren bati lapurtu dio nortasuna eta the end zoriontsu eta sinesgaitz horietakoa filmatu du. Onena, dudarik gabe, Brendan Gleeson protagonistaren antzezpena.