Zer gelditzen da Barley Juice taldetik Plan Bn?

Bi taldekide. Proiektu berria da, aurrekoaren jarraipena. Abestiak ere oso antzekoak dira, eta egilea bera da. Aldatu dena baxu jotzailearen ukitua da.

Bateriak nabarmentzeko beharra zeukan grabazioan?

Hala irten da. Dena dela, normalean hala egiten dugu: hirukotea izanda, garrantzia handiagoa ematen diogu bateriari eta baxuari, gitarrak hainbeste nabarmendu gabe.

Zer egiten duzue Puzkarra label bardulo-an?

Dirua guk jarri dugu, diseinua ere gurea da, baina arazoa da diskoa mugitzea. Puzkarrarekin harremanetan jarri eta 200 kopia pasa genizkien. Harreman ona dugu, badakigu zintzoak direla eta ondo egiten dutela lan.

“No me creo tus canciones, ni siquiera tus versiones” (“Ez ditut zure kantak sinesten, ezta zure bertsioak ere”). Gaur egungo taldeek sinesgarritasun txikia dute?

Bai. Lehen taldeak entzun, ikusi eta identifikatu egiten zinen beraiekin. Baina gaur egungo taldeak soinuaz arduratzen dira, eta oso gauza gutxi dute kontatzeko. Musika lehiaketa bihurtu da. Galdu da taldeen pertsonalitatea: denek itxura, musika eta bertsio berak.

Oso esaldi punkak dituzue: “Vuestras cabezas piden plomo a gritos y el mundo está superpoblado” (“Zuen buruek beruna eskatzen dute oihuka eta mundua gainpopulatua dago”).

Egunean hainbat alditan jendea inozoa dela konturatzen naiz. Halakoetan, gauza zakarrenak esan nahi ditut, eztanda egin. Askok uste dute hori poliziei edo politikariei zuzenduta dagoela, baina inguruko batzuek horiek baino kalte handiagoa egiten digute, errudunagoak dira.

Ver oir callar (“Ikusi entzun isildu”). Zer esan nahi duzue?

Hainbat irakurketa ditu: musika estiloen etengabeko errepikatze gogaikarriaren gainekoa; baita ere, jendeak gehiegi hitz egiten duela. Batzutan isildu egin behar da, eta dakienari entzun, edozein txorakeria esan beharrean.

Zer da garrantzitsuagoa, umorea ala kritika?

Lehen kritikarekin erraza zen eskandalizatzea, baina gaur egun oso zaila da. Umorea askoz subertsiboagoa da.