VIII. Igartza saria irabazi zuen Uxue Alberdiren lana

Irudi literario oso esanguratsuz hornitutako hamazazpi ipuinez osatu du Uxue Alberdi elgoibartarrak Aulki bat elurretan, bere aurreneko liburua. Suediako hilerri batean ikusi zuen aulkitxoaren iradokizuna dago Beasaingo Udalak, CAF enpresak eta Elkar argitaletxeak antolatu ohi duten idazle gazteentzako Igartza sarira aurkeztu zuen literatur proiektuaren atzean. Eta hain zuzen ere, herrialde hartako hotzean kokatu ditu idazleak istorio aldiz umoretsu, aldiz gaziak. Bere buruaz beste egiteko gaztetxo batek izan zitzakeen arrazoiak bezala, elkarrekin aspertzen hasia den bikote bati gustukoen duten margolan ospetsu bat museotik lapurtzeak ekarriko dizkion ondorioetaraino, hamaika gertaera guztiz ezberdinak landu ditu 22 urteko neska honek elurraren isiltasunaz kutxaturik daudela ematen duten kontakizun indartsuok. Gazteak eta zaharrak, eskaleak eta Greta Garbo, bele bati elurrezko bola jaurti zion mutikoa eta izokinei buruz hitz egiten hasi ostean elkarrekin ohean bukatu zuen bikotea edo larrua jo ondoren seko lo gelditu beharrean behingoagatik hitz egin zuen senarra. Era guztietakoak dira Uxue Alberdik kontakizunetarako aukeratu dituen protagonistak.

«Nik inporta zaidanari buruz idatzi dut, ez Suediari buruz»

Zer ekarri dizu Igartza saria irabazteak?

Denbora. Gaztetxotatik idazten dut eta beti gustatu izan zaizkit bertsoa eta literatura. Azken urteotan, gainera, gehiago sustraitu zaizkit bi afizio horiek: bertso munduko lagunak egin ditut, idazteko denbora hartu dut, buruan bueltaka dauzkadan proiektuak gauzatzen saiatzen naiz... Itzultzailea naiz orain ofizioz, baina lana –Igartza saria bezala– denbora erosteko bitartekoa baino ez da niretzat; denbora, gustatzen zaidana eginez gozatu ahal izateko.

Suedian kokatu dituzu zure aurreneko liburuko kontakizunak...

Bai, baina Suediaren deskribapena egiten badut ere, geure miserien eta pozen deskribapena egiteko erabili dut. Aitzakia baino ez da Suedia, azkenean. Aitzakia inportantea, baina aitzakia: nik inporta zaidanari buruz idatzi dut, ez Suediari buruz.

Nolakoa da herrialde hura?

Paisaiak ikaragarri ederrak dira, zuriak, geldiak. Laku izoztu bat bezalakoa da Suedia neguan. Eta gero udaberriko leherketa iristen da, eta dena lehertzen da: loreak, lakuak eta pertsonak. Hango gizartea oso indibidualista da, suediarren %70 bakarrik bizi da, familia ereduak ez du hemengoarekin zerikusirik, gizon-emakumeen rolak eta beren arteko harremanak ere desberdinak dira. Eta Suedian zaudenean denak ondo funtzionatzen duela ematen du: burokraziarik ez dago... Baina dena estaltzen duen elurra urtzean, eskaleak, alkoholismoa, giza harremanen porrotak, depresioak... ateratzen dira azalera. Hori islatzen saiatu naiz liburuan, gazia eta gozoa, nire begirada subjetibotik, betiere.