Haurtzaroko sukalde
zahar haiek goguan.
Kazkabarrak leihoa
jotzen zun orduan
guztiok elkarturik
famili moduan.
Aiton, amon, aita, amak
ta haurrak sutonduan.
Txoko goxoagorik
ez zegon munduan.

Baina haurtzaro hura
joan zen ihesi
gizarte berrirako
behar genun hezi.
Mundu hobeago bat
zen gure gutizi,
nahiz ta ilusioa
genuen nagusi.
Mundu zahar borobil hau
dena "eskin-bizi".

Gure ametsetako
mundu polit hura
eskuratu ezinak
sortzen du tristura.
Bizitza presati hau
da gure tortura.
Bateko hipoteka
besteko faktura.
Askatasuna nahi ta
denetik lotura.

Erlojuaren morroi
esnatuz goizean
eguna pasatzeko
gero estresean.
Irriparrak amildu
ziraden leizean.
Abiadan bagoaz
maiz noraezean
aurrerapenan bila
martxa atrasean.

Zerbaitek huts egin du
gure ametsetan.
Aurrerapenak berak
jo gaitu hortzetan.
Sentiberatasuna
galdu bihotzetan.
Haurrak haurtzaindegian
zaharrak zaharretxetan
sukalderik gabeko
eraikin hotzetan.

Estuasuna etxean,
patxada auzuan.
Denok itsumustuan
denok jo ta suan.
Irazuk: "gure haurrak
granjan" esan zuan.
Berdin esango nuke
aitonen kasuan.
Sukalde berri hontan
biak enbazuan.