Mundua mundu denez geroztik gizakiak bi kezka izan ditu: bata, berak eta bereek jatea; bestea, gainerakoei jaten galaraztea. Hortaz, janariaren historia, izan, historia da; janaren zientzia, zientzia; pentsamenduaren aitzindari, nornahik praktikan jarria. Nolahi ere, zaku handia da elikaduraren hau, denetik kabitzen omen da bertan. Eta asko sartzen da bere etiketa aproposik gabe. Horregatik, zaku horretatik ateratzen diren gauzak ez dakigu jateko diren, sano bizitzeko diren, sukaldean baliatzeko diren... Guk, erabat birjina omen dagoen saila jorratzea aukeratu dugu, euskaraz gerora begira egiten den elikadurazko estreinako saiakera taxutzea.

Itsusia eta jendetasun apurrekoa litzateke iragarpen, profezia edo horrelako hitz larriez gure hau bataiatzea, iragarpen horiek ez baitakigu egia izango diren edo ez, benetan gertatu (edo ez gertatu) arte. Iragarpena a posteriori da igarpen -«Ene, asmatu ere, asmatu egin zuen!»-. Bestela, hanka sartzea da. Beraz, gure lantxo hau «apustu» gisa hartu beharko.

Beno, hemen jaso duguna, gertatzekotan, ez ei da asteazken goizean gertatuko Eurasia osoan, pittinka eta eskualdeka baizik. Hori bai, orain arte baino dezente azkarrago jazoko dira aldaketak aurrerantzean, eta geroz eta bazter gehiagotara helduko dira, hedabideak, Internet, telebista eta gainerako horiek atsedenik ez baitute hartzen. Eta gainera korronte bat baino gehiagok harrapatuko gaitu tartean, beraien arteko borrokan, gu, biktima txepel.