Iragan otsailean argazki sindikal oso on bat agertu zen Euskal Herrian. Espero dezagun argazkia handitu eta hurrengo hilabeteetan esparru sindikal eta politikora iristea. Aztergai dugun argazkian Euskal Herriko LABeko eta Araba, Bizkaia eta Gipuzkoako UGTko idazkari nagusiak azaltzen ziren, Rafa Diez eta Damaso Alonso, hurrenez hurren. Egun oso praxi sindikal ezberdina eta alde ideologiko handi samarra izanagatik bi sindikatuen artean, hainbeste urtean zehar izandako inkomunikazioa dela ere, sindikatu sozialistak eta sindikatu abertzaleak bat egin dute normalizazio politikoaren eta sindikalaren bidean. Argazki ona ez ezik, albiste ona ere bada gure herrialdearen egoerari erreparatuz gero. Hain da ona, non inor ere ez den gelditu ikusi gabe.

Argazkia, ordea, ez da aski izango ezin badu Hego eta Ipar Euskal Herriko esparru sindikalera zabaldu. Izan ere, esparru horretan oraindik elkarrengandik urrun lan egiten duten sindikatuak daude, elkarrekin inolako komunikaziorik ez dutenak. Testuinguru horretan, desiragarria izango litzateke LAB eta gehiengoaren sindikatu abertzalea den ELAren arteko erlazioa berritzea, azken aldian nahiko hotza izan baita harreman hori. Horretarako bakoitzak bere bidegabekeriak ahaztu beharko lituzke eta presente eduki bere printzipioak eta estrategiak. Argazkia testigantza soil bat izan ez dadin, ezinbestekoa litzateke irudia negoziazio kolektiborako ekintza bateratu bihurtzea egoera errealaren aurrean: prekarietatea, lan-ezbehar kopurua, norbanakoen zein taldeen giza eskubideen urraketa, baita Euskal Herriaren alde ere, beste edozein herrialdek bezala, bere etorkizuna erabakitzeko gai izan dadin. Hori guztia posible da sindikatuek euren printzipio eta estrategiei uko egin beharrik izan gabe.

Era berean, argazkia ez da aski izango ez baldin badu esparru politikoa barnean hartzen. Hain zuzen ere, argazki sindikal horrek aldaketa politiko baten akuilu eta pizgarria izan beharko luke. Argazkian normalizazio politikoaren aldeko euskal alderdi politiko guztiek parte hartu ahal izango lukete, jokaleku politiko berri bat sortzeko, bertan Euskal Herri justu, libre, bakezale eta solidario bat eraiki nahi duten indarrak aukera berdintasunean lehiatu daitezen.

Negoziazio Kolektiboa. Euskal Herriko lan-hitzarmenen negoziazio kolektiboa geldirik dago, patronalak soilik soldatei dagozkien arloak jorratu nahi baititu, eta horiek ere nahiko era mugatuan. Izan ere, ez dauka inolako asmorik aztertu behar diren hitzarmenen soldaten atzeraeraginezko izaera onartzeko. Ez du negoziatuko, ezta hizketa gai izango ere, hain garrantzitsuak diren beste hainbat puntu: lanaldi murrizketa, prekarietatea, aldi baterakotasuna, azpikontratazioak eta jakina, lan-ezbeharren kopurua. Gogora dezagun lan-istripu latz eta hilgarrien parte handi bat azpikontratatutako langileek betetzen dutela, aldi baterako kontratu prekarioak dituzten langileek, ahaztu gabe gero eta etorkin gehiago dabiltzala lan-baldintza horietan.

Sindikatu euskaldunek iragarri dutenez, ez dute onartuko xantaiarik eta prest daude prekarietatearen, aldi baterakotasunaren eta azpikontratazioaren aurka borrokatzeko. Ongi legoke hasierako posizio sindikal hori aurrera begira sendo eta bat eginik jarduteko konpromiso bihurtzea, egungo negoziazio kolektiboari ekintza bateratuekin aurre egiteko. Izan ere, ez litzateke lehenengo aldia izango sindikatu batek bere aldetik edo nolanahi patronalarekin akordio batera iristen delako prozesu sindikal bateratua bertan behera gelditzen dela.

Lan prekaritatea Ipar Euskal Herrian ere. Gobernu frantsesak ezarritako lan prekarietateak ondorio zuzenak dauzka Ipar Euskal Herrian. Iparraldean bizi diren langile eta ikasle euskaldunek, Frantziako estatuko beste zenbait gunetan bezala, etengabeko manifestazioak egin dituzte kalez kale Lehen Lan Kontratua izena hartu duenaren aurka. Horren hartzaileak 26 urtetik beherako gazte guztiak izango dira eta dagoeneko Parisko Asanbladak onetsi du. Gazteek kontratua lehenbailehen baliogabetzea eskatzen dute, pagotxa izango delako patronalarentzat: bi urtetan zehar erregimen horretan kontratatutako langileak inolako arrazoirik eman gabe kaleratu ahal izango ditu. Gainera, erregimen horrek patronalaren kargak arinduko ditu

Pobrezia. Elkartzen taldeak eskubide sozialen aldeko mobilizazioak egin ditu otsailaren bukaeran Hego Euskal Herrian, aberastasunaren banaketa bidezkoagoa eta oinarrizko errenta hobeak aldarrikatuz. Hain zuzen ere, gure herrialdean ere pobrezia aurki baitaiteke. Elkarte horren arabera, 900.000 euskaldun inguru pobreziaren mugan bizi dira. Egia da kopuruak asko aldatzen direla pobreziaren benetako egoera kalkulatzeko erabilitako irizpideen arabera. Hala ere, Elkartzen elkartearen zenbakietan sakonduz gero, Gasteiz eta Iruñako gobernuetako estatistika ofizialek diotena baino pobre gehiago dago Hego Euskal Herrian. Hasteko, komeniko litzateke instituzio euskaldunek benetako egoera onartzea, segidan pobreziaren aurkako neurri eraginkorrak hartzeko.