Telebista pizten dugu, irratia ere, prentsa idatzia irakurtzen dugu, herritar zintzoak gara, munduan zehar gertatzen dena jarraitu nahi dugu eta Europa honetan aitzinatuak omen diren gure gizarteetako politiken gorabeherak jarraitu nahi ditugu, jakinaren gainean egoteko eta ea erreakzionatzeko ordua iritsi zaigun jakiteko.

Parekotasunari buruzko lege bat bozkatu duen estatu honetan emaztearen egoera kontutan hartua dela pentsa genezake. Alta, Amnesty International-ek (AI) mundu mailan bortizkeriaren kontra bultzatutako kanpainaren barnean, Frantzian emazteek jasaten duten bortizkeriaren bilana aurkeztu du. 14.000 "emagaldu", gehienak kanpotarrak, erran nahi baitu babesik gabekoak, zenbakia errealitatearen azpitik dagoelarik, lau egun oro emazte bat hila da bikotekidearen eskutik. Alta, gai horietaz arduratzeko ministeritza badago. Baina, azken gobernuaren arramoldaketan, ministeritza honen buxeta edo aurrekontua berrikusi zuten ere, beherantz ikusi ere. AIk gobernuak emazteekiko erakutsi nahi duen interesa hobetsi zuen, diskurtsoak ongi eraikiak eta zabalduak baitira. Baina diskurtsoa bakarrik, errealitateak zalantza uzten digu.

Outreau auziaren ondotik, epaile baten eskutik zer hondamendi iristen den familietan ikusi dugu. Telebistatik erakutsi diguten bakarra noski. Agerraldi honekin pentsa daiteke justizia bere barneko sistema berrikusteko prest dagoela. Diputatu komisio bat sortu dute horren aztertzeko, Burgaud epaileak zer lan txarra egin duen erakutsiz, alegia salbuespena dela, zuzenduko dela. Baina, inguru honetan epaile honen jokamoldea salbuespena ez dela badakigu, beraz sinesten ahal dugu agerraldi honen inguruan azaldu den diskurtso salatari eta esperantzagarri hori? Errealitateak zalantza uzten digu.

Etorkinak, hau da ere momentu honetan politikariek gustukoa duten gaia, Nicolas Sarkozy jaunak bereziki. Eskuin muturreko hautesleak bere alde jartzeko hauteskundeak hurbiltzen ari direlarik. Frantziak ez du azken urteetan etorkin kopuru emendatze apartekorik ezagutu baina Sarkozy jauna lege proposamen berria prestatzen ari da. Sarkozyren jokatzeko manera ez da errealitatean oinarritzen, interes politikoetan baizik. Bakarra al da? Zalantza gelditzen zaigu.

Euskal Herria 2020 egitasmoa proposatu digute Ipar Euskal Herriko hautetsiek, 2010 hurbilegi zegoela eta, abertzaleak gogoetatzen jarri behar ziren, proposamen interesgarriak egiten baitituzte, eta bitartean ez dituzte beste gogoeta bideak lantzen -hau karikatura da, baina errealitatetik ez da hain urruti gelditzen-. Proposamen andana egin zen, lau eskakizun zorrotz ere atera, departamendua, euskararen ofizialtasuna, laborantza ganbara, bertako unibertsitatea. Horiek oro mahai gainean daude, aspalditik boterea dutenen eskutik ez da deus heldu, ez da deus aldatu. Ildo beretik jarraitu behar al dugu? Parisi begira soilik gelditzen diren hautetsi hauen zain gelditu behar al dugu? Zalantza, beti zalantza.

Gezurretan ari zaizkigu, Alain Lamassourek euskararen aldeko lege proposamena lantzen ari dela dio, prefetak horrelakorik ez dela izanen ABri erraten diolarik. Diskurtsoak berriz zalantza uzten digu errealitatea bestelakoa baita.

"Puede", "El principio del fin" horrelako hitzak entzun ditugu. Zenbat jende bizi da gure esperantzaz? Zenbat eragiten duten gure eguneroko bizian. Sinetsi nahi ditugu baina honenbeste entzuten ditugu, non sinestea zaila zaigun. Zalantza gelditzen zaigu.

Zalantzaren uxatzeko ekintza egokia omen da, ekintzak eragitea baimentzen omen du. Eta gurean eragiten saiatzen gara. Eragin eta eragin zalantzaren uxatzeko. Baina zalantza ekintza da ere sineskeria urtzen duena.

18/98 auziko epaituen aldeko manifestaldira joan gara, hor ez baita zalantzarik, eta menturaz eragin eta eraginen dugu, gure oinarrizko eskubideen defentsak ez baitigu zalantzarik uzten.