Ironia asko erabiltzen da. Zenbait ingurutan ordea, ospe ona du gainera. Ez da inor lotsatzen, esaterako, ironiko izateaz. Alderantziz: harrotasunez ere har daitekeen gauza da, edo inoren goraipamen gisa esan, inoren obraz adibidez. Izan ere, ironia bereziki maite dute literaturgileek, gizonezkoek esango nuke, baina ez dakit ziur hori hala ote den. Baiezkoan nago halere.

Behin entzun nituen gure bi idazle dauzkat gogoan. Ez naiz ziur oroitzen zer zen, mahai inguru bat, edo liburu aurkezpen bat, edo tankera horretako ekitaldiren bat: gogoan baititut lekua eta mikrofono-aurreko doinu hura. Ez dut garbi gogoratzen zertaz ari ziren ere, baina bizitzaren garraztasunarekin eta ezintasunekin zuen zerikusia nolabait. Elkarri begira, erabat ados zioten gure idazleek ironia dela irtenbide bakarra. Irtenbide duin bakarra -edo antzeko zerbait-, gehitu zuten.

Samurtasuna, goxotasuna ez zitzaien burutik pasa ere egin noski. Are gutxiago bihotzetik edo samurtasuna igarotzen den beste auskalo-non-horretatik.

Ez naiz ni orain ironiaren kontra hasiko. Ez baita gauza makala ironia, ironia on eta fina, buru argiek bakarrik ekoitzi dezaketen ironia hori. Ezagutza sakonaren seinale urri bezain eskertzeko izan ohi da. Baina ez, ez da irtenbide bakarra. Batzuetan ez da irtenbidea ere, ihesbidea baizik, ingurutik, bestearengandik, sentimenetatik urrutiratzeko trikimailu bat.

Samurtasuna esatean, gaztelaniaz ternura esaten diogun horretaz ari naiz. Badaezpadan diot hori, gaztelaniazkoaren erabiliaren plus hori baliatuz, inor esanahietan gal ez dadin: alegia ez naizela ari bigunkeriaz, lerde-jario ergelaz edo gabonetako iragarkiez eta Raphael bezalako kantari kurtsiez -euskaraz kantatzen duenik ez aipatzeagatik, gutxiegi baikara, hemen izenak idazteko-.

Nola azalduko nizueke nik gizaki azkarrenengan ere aldarrikatzen dudan samurtasuna... Aspaldiko adiskideekin -zein gutxi diren, aizue- hautematen den hori, ñoñokeriarik gabeko leialtasun oso hori, geure buruari egunero-egunero badela gogorarazi behar diogun hori, gogor eutsi beharreko hori, animaliekin eta haurrekin berez edo errazago ateratzen den hori... Uste dut dastatu duenak badakiela bereizten barrendik datorren samurtasuna beste itxurazko gozotasun memelo horretatik. Izan ere, bigarren hori ez da inguruarekiko babes nartzisista bat besterik, ironia txarra bezalaxe.

Gizon metro-sexualen ondoren über-sexualen eredua omen dator -susmagarri samar, egia esan, zein gutxi entzuten den eta aurrekoa zenbat...-. Übersexualak lirateke depilaziorik gabeko ar dotoreak, txorakeriarik gabe, baina zainduak, garbiak, apainduak, hidratanteak erabiltzen dituztenak erregularki, sabela behar den lekuan eta ilea ondo moztua daramatenak, goizean zein zapata jarri pentsatu egiten dutenak. Alegia, batez besteko emakumea bezainbat (ia) arduratzen direnak beren itxuraz. Neskak: ederki asko dakigu guk nola eskertzen den, zein pozgarri den horrelako bakarren bat suertatzea aldamenean, egunerokoaren edozein pasartetan: etxean, afari batean, lanean, igogailuan, bileraren batean.

Metrosexualez ironia bat baino gehiago entzun genituen. Ironiagilearen eta balizko eredu metrosexual horren arteko distantzia metrokoa baino askoz luzeago eta nabarmenago egiten zuen ironia beldurtia. Ea orain zer. Ea orain, goxotasuna eta samurtasunarenak luzerako joko badu ere, alderdi estetikoetan behintzat gauzak hobetzen zaizkigun. Nonbaitetik hasi behar baitugu beldurrak uxatzen. Azken batean ezer ez baita horren-horrenbesterako ere. Bizitzaren lehen funtsak, azken mugak ez daude bederen gure esku. Aldamenekoa pixka bat gusturago edukitzea, berriz, agian bai.