Sakanan, Baztanen, Organbidexkan... harrapatu ninduen udazkenak. Azkenaren hasiera zen. Lonbardian ito nau udazkenaren onenak, bihotzak.
Harroa da Lonbardia, badaezpadakoak lonbardoak ere. Horregatik zurzuri zorrotza, altziprearen tamainako zorrotza, Lonbardoa izenez ezagutuko da... Baina ni haruntzaratzerako neguratuak ziren zurzuriak... hostaiaren horia ezerezeratua zen.
Milanon jo ninduen dardarizoak. Haizea, uraparra eta zakurraren putzaren moda bai, nonahi lapurreta den Milanen lorategiak urri. Gutxi horietako bat, handiena, zuhaitz galantez jantzia da. Zedro aukera deigarria da. Konifero beti beltz hauen artean udazkeneko kolore parranda eder zen: Likidanbarrak ardo eta platanoak sagardo kolore. Belardi artean, urezko zirauna baten ertzetan taxodiumak, padura eta urusteletako zuhaitzak, uretan ez itotzearren sustraiak uraren gainetik zeruruntz luzatzen dituztenak. Hostaia kalpar zintzilikarioaren udazken kolorea deskribaezina zait (arrosa, hori, laranja, gorri, gris...), literaturazko udazkenarena. Zineman ezinezkoa den benetako padurarena... Haruntzaxeago Milanon tranbiaren kableek kaiolan dute zerua Piazza Cordusion. Harrez gero bihotzean min dut, udazkenaren bihotzekoa.
2005-11-02, ospitalean.