EHUn irakurri nuen doktorego tesia. Ikerketari, dena den, 1997an ekin nion. Euskarak prentsa abertzale elebidunean zeukan presentzia aztertzeko, gaiari buruzko informazioa biltzen eta liburuak irakurtzen aritu nintzen, harik eta Andoaingo Udalaren eta EHUren Rikardo Arregi euskarazko kazetaritza ikerketarako beka eskuratu eta lanari bete-betean heldu ahal izan nion arte.

Zein da lanaren ondorio nagusia?

Kazeta elebidunak aho biko ezpata direla euskararentzat, haren gutxieneko presentzia duten arren, beronen garapen kuantitatiboa zein kualitatiboa eragozten dutelako.

Baina erdaraz bizi den gizarteak ere behar ditu bere komunikabideak. Abertzaleek uko egin behar ote liokete haientzat erdaraz jarduteari?

Kontua abertzale/ez abertzale parametroetatik planteatuz gero, eztabaida horrek zentzua dauka. Euskararen ikuspegitik erreparatuz gero, ordea, ikusmira guztiz bestelakoa da. Urteak joan, urteak etorri, kazeta elebidun abertzale bakar batean ere ez da euskara kopurua hazi. Eta euskara leku periferiko, anekdotikoetara kondenaturik egon da kazeta horietan. Euskarari betelan hutsa ematen bazaio, gauza funtsezkoak erdaraz esaten badira, irakurlearen inkontzientean euskararekiko sendotuz doan ustea balio sinboliko handia baina praktikotasun urria duen hizkuntza dela izango da. Haatik, euskararen nagusitasunean oinarrituriko hedabideak sendotuta »nahiko lan orduan ere», euskararik ez dakitenen arreta erakarri genezake.