1995ean idatzi nuen nire lehen ipuina. Idatzi eta saritxo bat irabazi. Horrek animoa eman zidan idazten jarraitzeko. Harrezkero, urtean ipuinen bat idatzi izan dut, eta gorde ere bai, karpeta batean. Askok galdetu izan didate liburua noizko, eta guztiei erantzuten nien lasai egoteko, ez neukala presarik; halere uste dut neurri batean lotsa edo beldurra ere bazirela tartean, nik idatzitako zerbaitek liburu itxura hartzeagatik eta, batez ere, askoren eskuetara iristeagatik, kritikoen begi zorrotzek irakurriko zutelako… Horregatik, ipuinak hor egon dira geldirik denbora luzean, lasai.

Bai, azkenean egun handia iritsi zen. Gaur egun handia da kaleratu nuen, nahi nituen marrazkiekin. Eta jendeari gustatu egin zitzaion! Liburu txiki horrek poz handiak eman dizkit, eta argitaletxeko ateak ireki ere bai. Orduan, pentsatu nuen une egokia zela ordura arteko ipuinekin zerbait egiteko.

Liburuan bada ipuin bat Egunerokoa ez den buelta izenekoa, eta hortik dator titulua. Hainbat arrazoirengatik aukeratua dago: liburuko kontakizunak ez direlako egunero gertatzen direnak, ez direlako ohikoak; iradokitzailea delako, jakin-mina pizten duena ere bai; ez delako egunerokoa liburu bat kaleratzea, nahikoa gertaera berezia delako; eta protagonistek eguneroko eztena, arantza, mina, daukatelako sartuta, neurri batean...