Idazteko modu berri bat deskubritu nuen, eta bidaiatzeko modu desberdin bat baita ere. Bakarrik joan nintzen, eta bidaiatzen ari nintzela idatzi behar nituen erreportajeak besterik ez nituen buruan. Orduan, egun guztiak begiak erne eta belarriak zabal jardun nuen. Denbora guztia, batetik bestera ibiltzeko garaian eta baita garagardo bat hartzeko garaian ere, jada beste modu batera egiten duzu, betiere pentsatzen ari zara zer idatzi beharko duzun eta nola enfokatu beharko dituzun gauzak. Gauzei arreta askoz gehiago jartzen diezu, beste begirada bat eskaintzen diezu kontuei.

Tonua eraikitzeko garaian, azkenean nire arazoak literarioak ziren. Bakarrik nago, eta nolabait kontrapuntu batzuk behar ditut, nioen Izan ere, bat bakarrik doanean, oso jende gutxirekin hitz egiten du: hotelekoekin eta taxistekin. Eta, beno, erreportaje hauetan pertsonaiak taxistak dira, Italiaren ikuspegi bat ematen didate eta nire ustez hari sinpatiko bat ematen diote kontakizunari ere.

Bidaia egitekorakoan, sistema zen apunteak hartzea eta ahal zen material gehiena biltzea. Eta jakina, nire ezagupenen arabera, literatura nuen nik marka eta norabide ere. Maite nituen idazleek, haien lanek-eta, markatzen zidaten ibilbidea baita ere. Erreportaje hauetan agertzen da hori, baita tituluan bertan ere. «Italia, bizitza hizpide» izenburuan, Cesare Paveseren «Bizitza lanbide» obrari egiten baitzaio omenaldi.