Katedralean kontzentrazioa 12etan Jaungoikoari exijitzeko Aita Saindua berpiztu dezala telebista ikusterik egon dadin. Pasa ezazu". Mezua benetakoa da, eta segapotorik segapoto ibili da azken egunotan. Nik, esaterako, jaso eta pasatu dut. Ez dakidana da kontzentraziorik egin ote den. Ez naiz joan. "Telebista ikusterik" zioen tokian, lasai aski esan zezakeen "irratia entzuterik", edota "periodikoak irakurtzerik". Edonola ere, sakelako telefono mezuak ederki islatzen du Karol Wojtylaren heriotzaren inguruan pairatu dugun informazio olde itogarria.
Ukaezina da Joan Paulo II.a gure gizarteko zati handia osatzen duten kristauentzat erreferentzia garrantzitsua zela. Hogeigarren mendeko pertsonaia historiko garrantzitsua zela. Eta, hartara, bere heriotza albiste garrantzitsua dela. Baina, halaber, ukaezina da neurriz kanpokoa dela 24 orduko telebista programazio berezia egitea. Egunero irratsaio monografikoak egitea. Egunero egunkarietako azal osoa gai horri eskaintzea. Eta hedabide guztiek egin dute hori. Ez soilik Elizarengandik gertu daudenek, baita ustez laikoak direnek ere. Ez soilik atzerakoiek, baita aurrerakoiek ere. Ez soilik estatalek, baita nazionalek eta tokian-tokikoek ere.

Gertatutakoak ederki islatzen du nola funtzionatzen duen egungo kazetaritzak. Sinesgarri izateko, hedabide batek ez du egia esan behar. Sinesgarri izateko, hedabide batek hedabide handiek diotena esan behar du. Informazioaren gizartean benetako errealitateak ez du axola, balio duena errealitate mediatikoa da. Eta errealitate mediatikoa komunikabide erraldoiek eraikitzen dute. Hobeto adierazita, komunikabide erraldoien gibelean dauden enpresa-talde erraldoiek diotena. Egunotan, Euskal Herrian, ez dut topatu arau hori hautsi duen komunikabiderik. Penagarria. Pena ematen didala, alegia. Nago errazegi plegatzen garela idatzi gabeko arau horren aitzinean. Nago gogoeta egin beharko genukeela.

Herritar ateoak informazio olde gogaikarria pairatzen ari dira egunotan. Eta, gainera, norabide bakarrekoa. Gehien gehienetan, panegiriko hutsez osaturikoa. Egunotan, hamaika aldiz errepikatu digute Wojtyla txiroen aldeko aita saindua izan dela. Oso gutxitan esan dute, baina, Eliza Katolikoa ia Trentoko kontzilioaren aurreko jarreretara eraman duela, dogmetan oinarritu dela, zanpatuekin, sufritzen dutenekin -emakumeekin, homosexualekin, hiesdunekin, bizitzaren azken txanpan eutanasia eskatzen dutenekin- gupidagabea izan dela.

Karol Wojtylari, Joan Paulo II.ari, egunotan Magno ezizena jarri diote, Handia. Hori baino aproposagoa iruditzen zait Mediatikoa. Aita saindu mediatikoa izan baita hasieratik eta amaierara arte, agoniaren zuzeneko kontakizun pornografikora arte. Eta indar mediatiko hori profitatzen jakin du, mundu osoan barna egindako bidaietan milioika lagun mobilizatuz, nazioarteko kontuetan erreferentzia bilakatzeko. Zentzu horretan, Eliza indartu du.

Egunotan pantailaraturiko erreportajeetan, hain zuzen ere munduko lur guztiak makurturik musukatzen, tirokatua izaten, zahartzen, gaixotzen eta hiltzen ikusi dugu. Pantaila txikian, baina, ez dugu ikusi azpijokoetan, eliza katolikoaren barruan izan duen jarduera autoritarioan.

Vatikanoko Kuria elizako talderik atzerakoienen esku utzi du: Comunione e Liberazione, Focolari, Neocatechumenat eta, jakina, Opus Dei. Adibide bat: Wojtyla Erromara heldu zelarik, Askatasunaren Teologia mugimendu indartsua zen. Karguaz jabetu bezain pronto, Opus Deiko zazpi apezpiku izendatu zituen Perun -Gustavo Gutierrez Askatasunaren Teologiaren sortzailearen sorterrian-, lau Txilen, bi Ekuadorren eta bana Kolonbian, Venezuelan, Argentinan eta Brasilen.

Ez dago argi Wojtylak talde atzerakoiak erabili dituen, edo talde atzerakoiek Wojtyla. Edonola ere, argi dago loturik, ongi loturik dutela oinordekotza. Aita Saindu berria aukeratu behar duten kardinalen artean gehien-gehienak Wojtilak berak izendaturikoak dira. Beraz, oso litekeena da Aita Saindu berria ere atzerakoia izatea. Eta dogmei, apaizen zelibatoari, dibortzioaren zein antisorgailuen inguruko jarrerei eustea.

Eliza-gizon atzerakoien arrakasta izanen da. Eta Elizaren porrota. Izan ere, Aita Sainduaren pisu mediatikoa pisu mediatiko, argi dago egun Eliza urrutiago dagoela gizartearengandik duela 26 urte baino. Alde horretatik, Eliza ahul, oso ahul utzi du Wojtylak. Hori oso gutxitan kontatu dute egunotan. Informazio olde norabide bakarrekoarekin gogaitu dituzte herritar ateoak. Eta honako hau bezalako ageriko kontuz beteriko artikuluak idaztera bultzatu dituzte.