Liburu honen lehendabiziko izenburua Rembrandten begiak zen, halako omenaldi txiki bat egin nahi niolako Rembrandt pintoreari, asko gustatzen zaidalako, eta iruditzen zaidalako bai bera eta bai Spinozaren artean badagoela halako komunikazioa ere. Hau da, Spinozak frogatu zuen zer zen infinitua, Rembrandtek pinturaren bidez frogatu zuen gauza bera. Infinitua, azken finean, luzatzen den oraina da, gerorik ez duen eta iraganik ez duen oraina. Denbora hutsa da. Hori adierazi nahi nuen nik poesiaren bidez.

Poesiari buruz teoria asko dago. Batzuek esango dute poesiaren helburua isiltasunera iristea dela. Nik ez dut hori uste. Uste dut poesiak infinitua adierazi behar duela, bestela ez dagoelako hori adierazteko beste modurik. Bestalde, Airezko emakumeak liburuan mina dago, baina besteen mina, eta inor ezin daiteke beste inoren minean jarri eta beste inoren mina ulertu. Lagundu diezaiokegu mina duenari, baina ezin dugu bat egin min horrekin. Guk ulertzen duguna geure mina da, eta min hori dago liburu honetan.

Bai. Urte nahiko kaxkarra pasa dut, gaixo, eta benetan ezagutu dut heriotza. Gaixotasun horretan arima hil egin zitzaidan, gorputza ez, eta bueltan etorri naiz. Gauzak beste begi batzuez ikusten ditut. Poema liburu honetan nik benetan egin nahi izan dudana da filosofia eta poesia nolabait uztartzea.