Nire lagun bardoak dioen bezala, etorriak lanean harrapa gaitzala.
Hasi berri da Euskal Herriko goma gaineko soka-tira txapelketa. Munduko txapelketa bi urtetik behin jokatu ohi da eta aurten ez da tokatzen. Hala ere, ia bazter guztietatik etorritako taldeak plazaratuko dira martxoaren 19an finalak jokatu arte. Honetan ere berezia da definizioz berezia den kirol hau: atzera gehien egiten duen taldeak irabazten du. Bizkaitarrak Abadiño, Altamira, Gatika eta Gaztedi. Arabarrak Badaiotz, Arrizkozubi eta Koartangoko Arana. Naparrak, Sakanakoak. Lapurtarrak, Ñapurrak eta Baionako Indarka. Gipuzkoarrak Oiartzungo Girizia eta Auzolan eta Nafarroa Beherekoa den Jutsi-Baigorri.

Azken orduan talderik osatzerik izan ez dutenak Beti Gazte, Berriozar eta Torrekolanda. Koadrila ederra beraz, dirurik ez baina ohorea gainezka duen kirolean.
Lehen saioa Mungiako pilotalekuan jokatu zen eta airean hamaika komentario zebilen. Sakanako neskak bertan ziren eta zalantzarik gabe albiste pozgarria da. Japonian 2001ean geure selekzioak behar ditugula azaldu ondoren Nazioarteko Soka Tira Federazioaren erantzuna etorri zen, eta ondorioz, lehen gaizki xamar egotetik seko jota egotera pasatu zen herri bat garen aldarrikapena.

Hiru urte luze igaro dira eta Sakanakoak sokan ikustea garai berrien seinale da. Eztabaidak epaileak txistua jotakoan. Elkarrizketak dutxa beroa hartu ostean.

Kontua da egungo egoera negargarria alda daitekeela irailean Italian Europako lur gaineko txapelketa hasi baino lehen. Norbaitek gogoratzen ez badu ere, esan, orain euskal taldeek Espainiako izen eta banderapean hartzen dutela parte nazioarteko lehiaketatan. Badakizue txunda, txunda, piperpotoa eta abar. Bakarren batzuk, iraina mingarriegia delako edo, hortik ez pasatzea erabaki zuten arerioen pozerako eta lagunen pena sortuz.

Hona heltzeko esanguratsua da T.W.I.F.eko agintarien jarrera. Coren buru dutela erabateko paper politikoa jokatu ohi du Nazioarteko Soka Tira Federazioak. Espainia dela bere ordezkaria izendatu behar duena eta geure arteko arazoak konpondutakoan azaltzeko zerbait eskatzera. Betikoa, sinplismora jo erroari ez begiratzeko.

Talante berriaren itzalpean ordea Madrilen kirol agintariak konturatu dira Espainiako Soka Tira Federaziorik ez dela eta ondorioz Euskadikoek behar dutela txapelketetan. Beno, beraiek konturatu baino gehiago belarri ertzera errepikatu behar izan diete Jaurlaritzatik denok genekiena uler zezaten. Lehen mila aldiz entzuna ez balute bezala!

Eta balizko egoera horretan kokatzen dira lehen aipatzen nituen airean zebiltzan galderak. T.W.I.F.eko ordezkariak Espainiako Kirol Kontseilu Goreneko jauntxoa nahiz dagokion ministerioko atsoa Jaurlaritzako arduradunekin bilduko balira, zertaz negoziatuko lukete? Hitz egingo, barkatu. Ikurrina bai ala ez? Zein ereserki? Nafarrak barruan direla edo ez? Iparraldeko lagunak frantsesak ote diren?

Batzuk esango dute tiraldiak kolpeka hasiz gero frentean denak lehen kolpea geratzea duela lanik zailena. Beste hainbatek goxo-goxo hastea hobe dela, presioan, indartsu bukatzeko. Horrela barre egingo digutela pentsatuko duenik ere ez da faltako. Irabazteko atzera egin behar den kirol honetan aurrera egiteko garaia heldu zaigu.

Horretarako sokatiralariek eta politikariek sokaren alde berean jarri beharra dute. Eseri eta jarrera bat hartu. Akordioa maitatu, bilatu. Bakoitzaren interesak, ahal den neurrian, neurtu interes orokorra topatu arte. Eta elkarri eskua eman arte mahaitik jaiki ez.

Unea interesgarria da sokatiraren kasua bide luzearen lehen urratsa izan daitekeelako. Hemen badakigu, Madrilen ere bai.

Nire lagun bardoak dioen bezala, etorriak lanean harrapa gaitzala.