Gure osasuna maila guztietan aztertzen duen Espainiako txostenaren hainbat alderdi aipatu dizkizuet azken bi asteotan: hiritarrak bere osasun-egoeraren inguruan duen iritzia »subjektiboa izan arren, kontuan hartzeko modukoa» ikusi genuen batetik, eta gure bizi-ohitura kaltegarriek osasunean duten eragina, bestetik. Hiritarrari egotz dakizkiokeen alderdi negatiboak aipatu ondoren, administrazioaren jokamoldea jorratu nahi nuke gaurkoan. Eta benetan diotsuet, ez dela batere txalotzeko jokamoldea, ezta gutxiagorik ere.

Ospitaletako itxarote-zerrendak zertxobait hobetu dira, %25,5etik %23,3ra pasatu baitira eta prozedura kirurgikoek izan ohi duten atzerapeneko denbora 7,1 hiletik 6,5 hilabetera gutxitu da. Baina zerbitzu horiek hobera egin duten arren, osasun publikoak ez ditu herritarren espektatibak asetzen. Nola azaldu daiteke osasun-prestazioek orokorrean izan duten beherakada? Osasun-zerbitzuetan egindako gastu publikoak bere hartan jarraitzea da arrazoietako bat. Txostenaren arabera, 2000. urtean osasunean egindako gastu publikoa Barne Produktu Gordinaren %6,5 besterik ez zen izan. Indize hau Europako Batasuneko hamabost herrialdeetako baxuenetakoa da »Grezia, Finlandia eta Irlandan bakarrik gastatzen du administrazioak hemen baino gutxiago biztanle bakoitzeko».

Osasun-zerbitzuak ez dira behar bezala erabiltzen, horrela, ospitaletako larrialdi-zerbitzuen erabilera gehiegizko jotzen du txostenak. Izan ere, zerbitzu horiek orain urte batzuk baino %12,6 gehiago erabili ziren 2003. urtean, 9,4 milioi pertsona »aztertutako biztanleriaren %26,7» joan baitzen era horretako kontsultetara.

Azpimarratzekoa da gaixotasun akutu eta kronikoak, eta baita etxeko nahiz errepideko istripuak zenbat ugaritu diren. Zahartzeari lotutako gaitzak albora utzita, emakumeek gizonezkoek baino hezurretako, bizkarreko edo giltzaduretako min handiagoa eta depresio, insomnio, zorabio eta neke handiagoa izaten dute, horretarako itxurazko arrazoirik ez dagoen arren.