Euskaltzaletasunak, baina baita bertako euskaltzaletasunak ere. Lan gai hartu ditudan Nafarroako ibarrak XX. mendean euskara galdu zuten ibarrak dira, oro har esanda; salbuespen bakarra Esteribar inguruan dago, han oraindik entzun baitaiteke hegoaldeko goi-nafarrera, baina gainerakoetan ez. Iaz ibili nintzen ni Txulapainen azken euskaldunen arrastoen bila, baina zoritxarrez iritsi nintzenerako hila zen azkena. Horixe da egoera, eta alde ezkorretik begira badaiteke ere, niri alde baikorretik begiratzea gustatzen zait, eta garbi dago egundoko euskaltzaletasuna sumatzen dela orain ibar horietan. Erronkari da epelena, baina hor ere apurka-apurka gorantz doa haurren matrikulazioa ikastetxe euskaldunetan. Iruñerrian, berriz, nabarmena da gorantzako joera, Aezkoan ere bai... Horrek esan nahi du euskaldun multzo polit baten aurrean gaudela, eta bere euskara nolakoa zen jakin nahi duen euskaldun berrituen aurrean. Horixe da Lingua Navarrorum bilduma martxan jartzera animatu ninduena.

Ezaguturik ibar horietan bertako euskara nolakoa zen jakiteko dagoen grina, neure hiztegi eta ikasliburu hauen bidez jende horren eskuetan materiala jartzea da, bereziki, nik egin nahi dudana, badakidan arren material honek erabilera filologikoa ere baduela.

Hogei liburukiak osatzeko hamabost bat urte beharko ditudala aurreikusten dut.