Izena: Hiromi Yoshida.

Jatorria: Japonia, Tokio.

Lanbidea: Hizkuntzalaria.

Espezialitatea: Euskal hizkuntza.

Ikerketa lanak: Masterra: Azpeitiko euskara eta Azpeitiko euskararen Aditz Trinkoa. Doktorego tesia: Euskal hizkuntzaren Aditz Laguntzailea.

Hiromirekin, hitz eta pitz aritu gara eta euskarak ez ezik, Euskal Herriko hamaika kontuk erakartzen duela aitortu digu. Besteak beste, jendearen izaerak eta gure herriko kulturak. Elkarrizketari doinu alai eta aldi berean bihurria eman dio euskaldundutako japoniar honek.

Zaila izan al da euskara ikastea?

Hizkuntza guztiak dira zailak ikasteko. Baina euskara hasieratik oso arraroa egin zitzaidan. Japonierarekin alderatuta hizkuntza denak dira diferenteak, japonierak ere ez baitu sustrai ezagunik. Ingelesa, gaztelania eta aleman pixka bat dakizkit, baina horiek antzekoak dira, hizkuntza indoeuroparrak. Euskararen intonazio eta doinura ohitzea nahikoa kostatu zitzaidan.

Hasieran sentitu al zenuen ezingo zenuela euskaraz nahi zenuena adierazi?

Noski. Gainera, arazo larria nuen, alegia, ez neukala kaseterik. Ezin nuen euskararen benetako doinua aditu eta hori benetako arazoa izan zen, intonazioa eta abar asmatzea.

Euskara dela-eta, Euskal Herrian edo Japonian, makina bat kontu bizi izango zenuen urte hauetan guztietan. Anekdotak ere izango dira tartean...

Tokion, nire eskoletara etortzen diren lau neska, Real zale amorratuak dira. Lehengo azaroan Donostiara etorri ziren, Anoetan partida bat ikusteko eta zerbait ikasita itzuli zirela esan zidaten; "eskerrik asko", "kaixo" eta antzekoak. Orduan, haien jarrera bat-batean aldatu eta Anoetara joateko euskara ikasi behar zutela esan zidaten. Oso ikasle onak dira eta oso motibatuta daude.

Euskal Herrian, euskaraz gaindi, zer duzu gustuko?

Hemengo kultura asko gustatzen zait, abestiak eta pilota, esaterako. Bertsoak ere oso gustuko ditut, baina zaila da horiek ulertzea, hemengo kontuak gai moduan hartzen dituztenean batez ere. Horrez guztiaz gain, lagunekin eta familiakoekin elkartzeko ohitura hau ere ikaragarri gustatzen zait. Lagunekin egoteko oso modu ona da elkarteetan biltzea. Nire aitonak ere etxe bat egin zuen lagunekin Tokion, mendian. Hemengo elkarteen antzera, baina beraien kontua zen, ez da Japoniako kulturan ohikoa. Lehen aldiz etorri nintzenean txikiteoak harritu ninduen gehien. Han ere edan eta jaten dugu, baina hemengoa oso bestelakoa da. Hamar bat minutu taberna batean egin eta arrapaladan joaten zarete beste batera. Japonian ez gara korrika eta presaka ibiltzen. Jaietan ere egon izan naiz, baina arazo bat badute jaiek, zikinkeria sortzen dela.

Euskaldunei buruz zer iritzi duzu?

Hemengo jendea, euskaldunak, oso harrera onekoak dira. Beti daude laguntzeko prest. Zerbait egin nahi izan dudanean jendeak beti lagundu izan dit. Duela gutxi Azpeitiko hiru eskoletan ibili nintzen, azterketa soziolinguistiko bat egiteko. Plangintza didaktiko baten antzekoa da, euskararen erabilerari buruzkoa. Inkesta bat egin nahi nuen jende gaztearekin, hemengo etorkinen seme-alabek nola ikasten duten jasotzeko, eta abar. Harrigarria izan zen. Lehenengo zer nahi nuen azaldu nien, ondo iruditzen zitzaien jakiteko. Ongi iruditzen bazitzaien beste egun batean joatea zen nire asmoa, baina haiek une hartan bertan egiteko esan zidaten eta paperen kopiak ere eurek atera zituzten. Galdera asko egin nizkien: euren ama-hizkuntza zein den, lehen hizkuntza gaztelania bada noiz hasi ziren euskara ikasten, gurasoak nongoak diren... Nire lagun batek antzeko inkesta bat egin zuen, Berlinen bizi diren turkiarrekin. Beste batek Japonian bizi diren brasildar batzuekin egin zuen. Inkesta hori bi hizkuntza dituzten komunitateetan egiten ari gara hainbat hizkuntzalari, gero denon artean emaitzak bildu eta txosten bat prestatzeko. Hizkuntzen erabilera aztertzea da horren guztiaren asmoa.