Bizitzak semifusa batek baino gutxiago irauten du. Sentsazio horixe izaten omen da hil baino segundo bat lehenago. Bizitako pasarterik adierazgarrienak ikusten ei dira begien aurrean. Horixe gertatu zaio Juan Sebastian Perezi, Sonata segundu batean... eta piku antzezlaneko protagonistari. Bere bihotzak inguruneak ezarri dion erritmo agitatoa jasan ez, eta oholtza gainean hil da bihotzekoak emanda, barre-gosez dagoen ikuslearen aurrean. Une horretantxe, bere bizitza osoa oholtza gainean errepresentatuta ikusiko du. Zizerone arituko zaizkio Baster eta Txus lagun minak, bere bizitzaren narratzaile inprobisatu bilakatuta. Hirurak ere harreman oso berezia izan dute ezagutu zirenetik, oso gertukoa. Inaxio Tolosak (Jota), Patxo Telleriak (Baster) eta Jose Cruz Gurrutxagak (Txus) gorpuztutako hiru musikariei astindu bat baino gehiago emango die bizitzak. Pasioa bai, baina ez gehiegi. Horixe da gaur egungo gizarteak ezartzen duen ideia. Antzezlan honetako pertsonaiei, ordea, ez zaie sugarra berehalakoan itzaliko.

Michel Tournier idazle frantsesaren Nire zoriona ez dadila sekula bukatu ipuinak liluratu egin zuen Patxo Telleria, eta harekin antzerkirako zerbait egiteko gogoa piztu zitzaion. Pailazo bilakatu zen pianojole baten istorioa da ipuinaren muina. Dena den, berehala ohartu zen idazlea oholtzara eramateko elementu gehiagorekin hornitu beharko zuela kontakizuna: "Pertsonaia nahiko pasiboa da ipuinean agertzen dena eta hori oso antiteatrala da. Teatroan pertsonaiak borrokan ikusi nahi ditugu, bai ingurukoekin eta bai beren buruarekin ere. Horregatik sartu nituen Baster eta Txus pertsonaiak, antagonista lanak egiteko".

Nahiaren eta ezinaren arteko talkaz mintzo da antzezlana, izan nahi genukeena eta garenaren arteko amildegiaz. Patxo Telleriaren hitzetan guztiok ere oso gertuko dugun gaia da: "Azken batean denok ukitzen gaitu. Gaztetan asmo piloa izaten da, baina bizitzak aurrera egin ahala zapuztuz joaten dira gure indarrak. Prozesu horri buruz hitz egin nahi nuen". Eszenatoki beraren dimentsioak ere ideia horixe iradokitzen du, taula gainean dauden egurrezko pianoa, oihalak eta ispilua erraldoiak baitira pertsonaien alboan. Amestutakoaren eta errealitatearen arteko kontrastea agerian jartzen da.

Aitor Mazo aritu da zuzendari lanetan, Jokin Oregiren laguntzaz.


Jota deitzen dioten JS Perez protagonistak musika jotzea du benetako pasio. Harremanetarako trakets samarra den arren, klarinetea hartzen duen bakoitzean eraldatu egiten da. Musikak aske egiten du. Baster laguna, aldiz, beste jite batekoa da. Pianoa jotzea gogoko duen arren dirua eta arrakastarekin amesten du. Musika talde bat sortzea erabakita, Txus baxu jolea kontratatzen dute, jatetxeetan musika komertziala jotzeko. "Baster eta Txusek putakeriak egiten dizkiote protagonistari, baina hala ere maite dute. Lagun minak dira hiruak. Kontua da bakoitzak munduaren ikuskera ezberdina duela eta indarren arteko soka-tira bat gertatzen da orduan".

Jota eta Txusen artean harreman sentimental bat sortzeak, gainera, hirukotearen arteko tentsioak areagotu egingo du. Hasieran Telleriak emakumezko batentzat idatzi zuen Txus-en papera, baina baxua jotzen zekien emakumezko aktorerik topatzen ez zuela-eta, pertsonaia gizonezko bihurtzea erabaki zuen: "Pentsatu nuen hirukote harreman hori bereziagoa izango zela horrela. Izan ere, neska izanez gero beste konnotazio bat izango zukeen istorioak. Hirukote horretan imana Jota izatea nahi nuen. Gainera, uste dut badela garaia homosexualitatea inongo azalpenik gabe eta propagandarik gabe azaltzeko".

Sonata segundu batean...eta piku antzezlan erromantikoa da, laguntasunaz eta musikarekiko pasioaz mintzo den aldetik. Baina bada ordea, garratzagoa den alde bat ere. Izan ere, artista batek arrakasta lortzeko bide ilunenak ere ezagutu behar izaten ditu sarritan. Egungo gizartearen ispilu garbi bilakatzen da orduan antzezlana: "Gaur egun jendea arrakasta lortzeko edozer egiteko gai da. Telebistan segundo bateko gloriaren truke bere arima edo bere amarena behar izanez gero biluzteko prest dago jendea", dio Telleriak. Hala, antzezlaneko protagonistak, gogoz kontra sudur gorria jarri eta pailazoarena egiten jardun beharko du, noizbait musiko lez duen balioa errekonozituko diotelakoan. Errekonozimendu hori ez da sekula ailegatuko, ordea.


Umorea eta dramak bat egiten dute antzezlan honetan, baina biak ere "olioa eta ura ontzi batean bezala banatuta" daude. Kontenedore baten istorioak edo Torito bravo lanetan erabilitako umore absurdua alboratu du egileak kasu honetan: "Eskema orokorra errealismotik abiatzea nahi nuen, efektismoari inolako kontzesiorik egin gabe. Umorea badago, baina pertsonaiak umorista egiten direlako". Momentu komikoak latz bilakatzen dira maiz, ezintasun baten isla direlako gehienetan.
Musika da, dudarik gabe, lan honetan drama eta komedia lotzen dituena. Antzezlan guztian zehar hamar bat pieza labur jotzen dituzte aktoreek zuzenean. Jose Luis Canalen musika aholkularitza izan dute horretarako. Canal berak konposatutakoak dira Bachen moldaketa bat eta bi blues.

Sonata segundu batean...eta piku euskaraz sortua izan den arren, gaztelerazko bertsioan ere eskainiko du T(arte)an ekoizpen etxeak. Patxo Telleriak garbi du bi hizkuntzetan lan egiteko hautua: "Nik euskaldun zein erdaldun jendearengana iritsi nahi dut. Euskaraz kalitatezkoak eta duinak diren lanak egin nahi ditut, baina bestalde, kanpora ere atera nahi nuke egindakoa".

Euskara sencilloaren manifestoa antzez-testuagatik Max sarietarako izendapena jaso berri duen Patxo Telleriak asmo ugari du etorkizunerako: "Ofizio honetan gauza bat bukatu orduko, berehala hurrengoan pentsatzen hasi beharra dago. Arlo horretan jada ideia batzuk baditut buruan. Bestalde film baterako gidoi bat egiteko asmoa ere badut, baina oraingoz Madrilen ekoizpen etxe bila nabil".