Gaurko txandan jarrera bati buruz hitz egin nahi dut. Bertsolari txapelketa bere osotasunean adibide polita eta garbia da erreparatzeko bakoitzak nola ikusten dituen bere burua, ingurua eta mundua, eta hiru horien arteko harremanak zer beharko lukeen ere bai. Gipuzkoako txapelketan entzun ditugu bertsolariak plaza eske eta oso ondo iruditzen zait, eta ulertzekoa ere bai, beraz zalantzan jartzen dudana ez da merezimendua. Zalantzan jartzen dudana, eta ez dakidana da eskatu (plaza, esaterako) nori eskatzen zaion. Zarauzko saioan bildu ziren 1.000 entzule fin haietako nor ote eske hori egin behar izateko kulpantea? Eta Tolosan? Edo bertso horiek etxean entzun behar zituenetan? Edo agian Gipuzkoako Bertsozale Elkarteari egindako eskaerak izan dira? Eta zer da ba Elkartea bertsozale-bazkide multzoa, ezta? Eske eta eske dabiltzanak ere ez dira bada bazkide, beraz Elkartea? Oso gai delikatua eta irristakorra da, bai, badakit. Gainera, pertsonok berezkoa dugu eskerako joera, ematekoa baino berezkoagoa bai behintzat, eta kosta egiten zaigu ulertzen askotan ematea dela eskatzeko (?) biderik onena. Txapelketa honetan, eta aurreko Herriartekoan ere bai, isileko lana omendu da, isileko lan horri esker kantatzen direlako oraingo asko eta asko. Nik behintzat oso garbi daukat bertsolaritzak aurrera egingo badu, bertsolarietan ere plazak eta bertsoak adineko garrantzia behar duela isileko lan horrek, bai noski nor bere buruarekikoak, baina, batez ere orokorrak.