Zurezko enborra duten landareen txertaketa duela hiru mila bat urte ezagutzen da Txinan. Aristotelek orain dela 2.350 urte inguru txertoen berri zehatza azaltzen du eta erromatar inperialistek ezpataren atzetik hedatu zituzten labana zorrotza behar duten txerto teknikak, baita geurean ere.
Txertaketak barazkietan burutzea beste upeleko sagardoa da, ala beste sagardotegiko upela? Fusarium gaitzari aurre egiteko 1914 urtean hasi ziren angurria (Citrullus lanatus) txertatzen Japonian. Hantxe Narako Nekazaritza Unibertsitatea 1917an hasi zen barazkien txertatzeko erabilitako teknika desberdinen berri ematen.
Herbeheretatik zabaldu ziren Europan barrena langintza hauek 1947tik aurrera. Kukurbitazeoen familiakoetan lehenik (kurkubia, kuia, kuiatxoa, luzokerra, meloia, angurria eta abar) solanazeoenean gero (tomatea, piperrak, alberginia, tabakoa, asma-belarra, belladona, urriloa, petunia eta abar), hau da, etekina fruituetan ustiatzen diegun barazkietan soilik.
Txertaketak bi onura nabarmen eransten dizkio barazkiari: baga, fruitua ematen duen barietatearentzat hilkorra edo ia den gaitzen bat sortzen duen onddoa dagoen lurrean gaitz horrekiko erresistentzia garatua duen mentuoin baten gainean txertatuz gero barietate hori ustiatu daiteke; biga, fruitua kendu nahi diegun barietateen aldean mentuoin jendeak sustrai indartsuagoak dituenez uzta oparoagoa izan ohi da.
Txertatutako barazkien erabilera areagotzeko arrazoi nagusia gaitzekiko erresistentziaren aldetik dator. Metilo bromuroa da egun lurrak desinfektatzeko erabiltzen den produktu eraginkorrena eta zabalduena. Honek ozono geruza erretzeko eta lurrak desinfektatzeaz gain kutsatzeko duen joera dela-eta laster bere erabilera murriztu edo galaraziko dela uste da. Onddoekin infektaturiko sailetan mentuoin erresistenteen gainean txertaturiko barazkiak erabiltzea izango da aukera egokiena eta garbiena.