Zaila da esplikatzen gure herria non dagoen, urruti bizi den bati. Estatubatuar batekin saiatu nintzen azkenekoz, nire ingeles makarroniko (hamburgesiko?) murritzaz "somewhere between Spain and France" esanez. Baietz zioen berak, baina ulertu ez duenaren begitartea nabari zitzaion. Zaila da esplikatzen eta horrek txiki sentitzera eramaten gaitu, NOR galdera basiko horrek ere ezbaian jartzen gaituelako-edo. Baina berdin dio, ohituta egon beharko genuke, gure harrotasunean txiki sentitzen mundu zabalaren aurrean.

Lehengoan ziztada berezko hori sentitu nuen MTV-a ikusten ari nintzela. Show bussiness-a bere osotasunean, Music Video Awards delakoa bideoklip onenak saritzeko ikuskizun-ikuslizun (teklatu demonio hau!) erraldoia da. Handik pasatu ziren Justin Timberlake, Coldplay, 50 Cent, Beyonce erregina berria, Metallica eta glamour-aren klubeko beste hainbat kide. Baina zein "gailendu" zen sariketa hori guztian? Ba show bussiness-az dezente dakien beste erregina bat: Madonna, alegia. Bere salmentak urritze aldera egin bezain pronto eskandaloaren katalogora jotzen du honek berehala, askotan ikusi izan dugu. Jendeak zer nahi eta hura eskaini, audientziaren dekalogoak agindu bezala. Demasa izan zen hura: "Like a virgin" kantua entzuten zela, hara non agertzen diren ezkon-jantzi xuri-xuritan, superpoparen bi izarrak, Britney Spears eta Christina Aguilera, ilehoria eta (orain) beltzarana, Zipi ta Zape. Ave Fenix-a bailitzan Madonna agertzen da bien erdian eta ikuskizunaren amaieran, ez zien ba bata zein besteari ezpainetan muxu bero bana eman!! Demasa, bai horixe. Eta hortxe, zur eta lur, ordura arte artista polemikoaren rola jokatzen ari zirenak, bere statusa mantentzearren besteak-baino-gehiago-nauk diotenak deseroso euren eserlekuetan, protagonismoa lapurtua izan zaionaren ezinaz. Snoop Doggy Dog, Eminem (raparen ardi txuria), Fred Durst, ahaztuak eta jokaldirik interesgarrienetatik kanpo, ti-ta batean. Handinahiak txiki, muxu bat dela-eta. Nola ez zitzaion inori aurretik bururatu? Missy Elliot-en txandal jasanezina ere ahaz genezan lortu zuen ekintza zuzen horrek, eta hori ez zen batere lan xamurra!

Eta berriz ere sinestu egin nuen "boikot" forma bereziotan, helburuen diferentzia alde batera utziz, opari lesbiko hori New York-eko Giraldilla izango balitz bezala. Eta gauza dagoen bezala egonda Madonnaren ekintza morboso hori artisten artean "aldarrikapen" bakarra izateak kezkatu egin ninduen, bai. Musika sentimenduak adierazteko bide motzenetakoa izateaz gain, errealitateaz hausnar arazteko ahalmena duela sinestu nahiko nukeelako. Dixie Chicks gorrotatuentzat inork ez zuelako hitzerdirik esan. Mezudun kamiseta ziztrin bat ere ez. Izan ere garai latzak dira ezberdin pentsatzeko, 11-S horretan dorreekin batera beste zeozer gehiago erori zelako inperioan, pentsamolde askatasun apur bat, esaterako. Baina hori beste kontu bat da. Haria galdu egin dut azkenaldian asko kezkatzen nauen gai honekin. MTV Video Musi Award-ei buruz ari nintzen eta Madonnaren menage a trois-az, aipatu ekintzaren oihartzun mediatikoaz. Eta txiki sentitu nintzenaz.

The Mars Voltaren disko handia entzuten dudanean bezalaxe, txiki. Izan ere ez ditut ikusten Alaitz eta Maider elkarri muxuka Gaztea Sarietan, triki-popak bizi duen krisialdia konpontzeko saiakera batean. Ez jauna. Nahiz eta ETB-n eskuak igurtziko lituzkeen batek baino gehiagok, azkenaldion inposatu nahi den eusko-glamourra ikusirik. Gure herria txikiegia da ordea, eta non dagoen esplikatzeko zaila gainera: "Somewhere between Spain and France".