«Euskara da oparirik onena» lemarekin ekin zion 2000. urteko Gabonetan Gipuzkoako Foru Aldundiko Euskararen Normalkuntzako Zuzendaritza Nagusiak euskal lurralde osoan aitzindari eta oraingoz bakarra den euskal bideojoko eta mahai-jokoak sustatzea helburu duen bere merkataritza kanpainari. Eta ezin esan lorpen txikiak izan dituenik martxan daraman hiru urteotan, sail horretako buru den Lorea Leanizbarrutiak esandakoaren arabera: "2000. urtean 10.000 saltzea lortu bazen, aurtengo Gabonetan 30.000tik gora saldu da. Horiek dira kontuak. Hori dirua da. Eta hortik etorri da ekoizleek ere esatea: 'Ah, ba, horrelakorik saltzen bada, egin egingo dut!'".
Ahulezia bati aurre eginez
1999an hartu zuen aretxabaldar honek Gipuzkoako Foru Aldundiko Euskararen Normalkuntzako Zuzendaritza Nagusiaren ardura, eta berehala onartu zen Euskara Biziberritzeko Plana. Hartan ahulezi batzuk detektatu ziren, eta bereziki aisialdia, gaztedia eta eskolatik kanpo dagoen esparrua euskaldundu beharra, haur eta gazte askorentzat eskolatik kanpoko euskara zigor bat zela zirudielako.
"Beren aita-amak erdaldunak direlako, ez dute naturalki jaso euskara. Eta noski, eskolatik kaleratzen direnean edozein aitzakiaz baliatzen dira erdaraz aritzeko. Eta eskola barruan ere beste hainbeste, inolako lotsarik gabe gainera", dio Lorea Leanizbarrutiak.
Haur horiei eskaintzen zitzaien euskaldun esparru bakarra eskola zela jabeturik, zera pentsatu zuten Euskararen Normalkuntzako arduradunek: Zergatik ez diegu euskaraz ondo pasatzeko esparru bat eskaintzen?
Eta "Hire esku" deritzan programa jarri zuten martxan. Programa horren bidez Orioko aterpe etxean aste bete pasatzeko aukera ematen zaie eskola guztiei, eta bistan da, hango jarduera guztiak euskaraz dira. Baina "Hire esku" urrats bat baino ez zen. Aisialdiari zegozkion hainbat esparru aztertuz, honakoaz ere ohartu ziren: bazeudela produktu asko euskaraz -mahai jokoak, filmak, bideoak edota CD-ROMak- oso onak baina erabat ezezagunak zirenak. Foru Aldundiak diruz lagundutako produktuak ziren, bermatuta zegoen beren kalitatea, baino inork ez zituen ezagutzen. Horrek esan nahi zuen merkatua ez zegoela prest produktu horiek jasotzeko. "Beraz, merkatuan behar hori sortu beharra zegoen, eta gainera merkatu horri erantzungo lioketen ekoizleak ere aurkitu behar genituen".
Gauzak horrela, bideojokoak euskaraz ateratzeari ekin zion Euskararen Normalkuntzako Zuzendaritza Nagusiak. Oso aurrekontu urriarekin "Estropadak", "Mendizaleak" eta "Jai Alai" euskal pilotako simulagailua plazaratu zituen.
Txiparen aldaketa
"Txipa aldarazi behar genien guztiei. Haurrei demostratu, euskaraz ere bazirela beraiek hainbeste estimatzen zituzten produktu horietakoak, eta erdarazkoak bezain onak", dio Lorea Leanizbarrutiak. Merkatua ere zabaldu beharra zegoen, euskarazko produktuak saltzen dituzten betiko dendez haratago joan eta «kontsumo» nagusia dabilen esparruetara iritsi. Eta orduan hipermerkatu guztietako buruekin hitz egin zuten, eta esku artean zutena "saldu", adieraziz "Opariak euskaraz" kanpainan parte hartuz gero prestigiatu egingo zirela. "Hori da nik txiparen aldaketa gisa ulertzen dudana -azaltzen du Lorea Leanizbarrutiak-. Ez da esatea, ‘euskara erabiltzen baduzu diru hau emango dizugu’; ez, ez. ‘Euskara erabiliz gero zuk zure zerbitzua hobetuko duzu’ baizik".
Interes ekonomikoekin jokatu behar izan zuten, beraz, ondo zekitelako dirua tartean dagoenean, jendeak hobeto erantzuten duela. Eta den-denek esan zieten baietz. Primeran erantzunez, gainera, standik hoberenak eskaini omen zizkieten-eta.
Horrela iritsi ziren euskal bideojokoak erosleen gehiengora. Eta saltzaileak pozik eta ekoizleak itxaropentsu utziz, gainera. Erabat beharrezkotzat jotzen du Lorea Leanizbarrutiak hori guztia, hala nola beraiek, instituzio bezala, egin behar dutena ere: publizitate kanpaina bat diruz laguntzea. "Izan ere, ekoizlea sutsuki arduratuko zaizu pedagogikoki eta moralki zuzena, eta euskara txukun eta polita duen produktua egiten, baina gero ez zaie geratzen dirurik produktu horien propaganda egiteko. Eta denok dakigu publizitaterik gabe ez dagoela salmenta handirik. Bada, horixe da, hain zuzen, erakundeok egin dezakeguna".
Euskal Herrian "betiko" ekoizleak egon omen dira orain arte, negozio izan denean lan egin eta negozio ez denean ere bai. Baina gero "parakaidistak" etorri omen dira, erosle kopuru bat eta dirua zegoela ikusirik gauzak egiten hasi direnak. "Horretarako, ordea, kanpotarrek euren jokoak eta gauzak euskaraz ekarriz gero erakargarriagoak bihurtu daitezkeela ikusi behar izan dute", dio Lorea Leanizbarrutiak.