Nola azalduko zenuke «Bideko prosak» bilduman egindako lana?
Gaztelanian Gabriel Mirók «Años y Leguas»en, Unamunok «Por tierras de España y Portugal»en edota Celak «Cristianos, judíos y moros» liburuan jarraitutako ibilbide literarioaren ildotik abiatuz, Euskal Herri osoko bideetan izandako hausnarketak euskarara ekartzea izan da, batik bat, liburu hauetan egin dudana. Prosa poetikoa eta kronikaren arteko gogoetak dira nireak.
Euskaraz ez al zegoen horrelakorik?
Jean Etxepare baxenafartar medikuaren «Berebilez» izan zen aitzindari horretan. Hango lexikoaren zailtasunak alboratu eta hizkeraren trataera hurbilagoa egiten saiatu naiz ni.
Laburbilduko al zenituzke zure azkenengo bi lanak?
Bizkaia, Araba eta Iparraldeko lurretan garatzen da nire ibilbide estetiko eta psikologikoa. Bizkaian nire prosak autobiografia zentzua hartzen du, Arratian hasten baitut ibilbidea, gaztetan Areatzako sakramentinoen komentuan egon nintzelako ikasten, eta han idatzi nuen ere «Urdin eta Burni» nire bigarren poema liburua. Araban, berriz, gaztelar kutsuko paisaiaren lagunmin ageri naiz, aspaldiko euskararen hondarrak eta nire arima aldarteak islatzerakoan. Iparraldeko bidaia Biriatun hasten dut, Unamunoren poema bat oroituz. Ondoren Nafarroa Behereko lurretan ikusi, gogoratu eta sentitutakoa dator, eta azkenean Zuberoan esaten diot agur bidaiari, «Atharratzeko Anderia»ren erromantzea eta, orobat, «Bereterretxeren Kantua» Atherei herrixkan sentimentalki kokatuz.